قین

قین . [ ق َ ] (اِخ ) آب و زمینی است از فزاره . در اینجا واقعه ای مشهور در زمان عبدالملک بن مروان اتفاق افتاد. رجوع به معجم البلدان شود.

قین . [ ق َ ] (اِخ ) دهی است در عثَّر در یمن . (از معجم البلدان ). دهی است به یمن از جمله ٔ قراء عُثَّر. (منتهی الارب ).

قین . [ ق َ ] (ع مص ) نیکو و راست کردن آهنگر آهن را. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). قان القین الحدید؛ سواه . (اقرب الموارد). || فراهم آوردن شکافتگی چیزی . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). قان الشی ٔ؛ لمه . (اقرب الموارد). || نیکو کردن . (منتهی الارب ). اصلاح کردن . قان الاناء؛ اصلحه . (اقرب الموارد). || آرایش کردن . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || آفریدن . (منتهی الارب ). قان اﷲ فلاناً علی کذا؛ خلقه . (اقرب الموارد). || (اِ) بنده . ج ،قیان . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || آهنگر. (منتهی الارب ). آهنگر. و بر هر سازنده ای اطلاق گردد و در لسان آمده : «القین ؛ الصانع». (از اقرب الموارد). ج ، اقیان ، قیون . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || (اِمص ) آهنگری . (منتهی الارب ).

قین . [ق َ / ق ِ ] (ترکی ، اِ) شکنجه . عذاب . (فرهنگ فارسی معین ) : هر کس را از محل اختفاء بیرون میکشیدند، بعد از قین و شکنجه و اخذ مال همان شربت شهادت می چشانیدند. (فرهنگ فارسی معین از عالم آراء ص 413).

(ساردوییه جیرفت)، واژۀ محلی برای نشیمنگاه.

قین در زبان لری به معنای باسن است

باسن، مقعد