پیره سر

( صفت )صاحب موی سفیددارای موی کافوری سالخورده : یکی پیر سر بود هیشوی نام جوانمرد و بیدار و بافر و کام . ( شا. بخ ۱۴۵۲ : ۶ )

پیره سر. [ رَ / رِ س َ ] ( ص مرکب ) پیرسر. صاحب موی سفید. دارای موی کافورگون. سالخورده :
یکی پیره سر بود هیشوی نام
جوان مرد و بیدار و با فرّ و کام.پدر پیره سر شد تو برنادلی
ز دیدار پیران چرا بگسلی.پدر پیره سر بود و برنا دلیر
ببسته میان را بکردار شیر.چو کاوس شد بی دل و پیره سر
بیفتاد ازو نام و فر و هنر.چرا بایدم زنده با پیره سر
بخاک اندرافکنده چندین پسر. || سالخوردگی. پیری :
جهاندیده گودرز با پیره سر
نه پور و نبیره نه بوم و نه بر.همان شاه لهراسپ با پیره سر
همه بلخ ازو گشت زیر و زبر.چنین گفت گودرز با پیره سر
که تا من بمردی ببستم کمر.ابا پیره سر تن برین رزمگاه
بکشتن دهم پیش ایران سپاه.

۱. پیر، سال خورده.
۲. سپیدموی: پدر پیره سر بود و برنا دلیر / ببسته میان را به کردار شیر (فردوسی۲: ۷۲۶ ).