بهایم

چهارپایان
( اسم ) جمع بهیمه چارپایان ستوران .

( اسم ) جمع بهیمه چارپایان ستوران .

(بَ یِ ) [ ع .بهائم ] ( اِ. ) جِ بهیمه ، چار - پایان ، ستوران .

بهایم. [ ب َ ی ِ ] ( ع اِ ) بهائم. ج ِ بهیمه. چهارپایان مثل اسب و شتر و گاو و غیره. ( غیاث ). ج ِ بهیمه. ( ناظم الاطباء ) : وی از شمار بهایم است. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 95 ). ترکیب مردم را چون نیکو نگاه کرده اید بهایم اندر آن با وی یکسان است. ( تاریخ بیهقی ). در خزاین ملوک هند کتابی است که از زبان مرغان و بهایم و وحوش و سباع و حشرات جمع کرده اند. ( کلیله و دمنه ).
بهایم برون اندر افتاده خوار
تو همچون الف بر قدمها سوار.رجوع به بهیمه و بهائم شود.

بهائم. [ ب َ ءِ ] ( ع اِ ) ج ِ بهیمة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ) ( ترجمان القرآن ). بهایم. حیوانات وستور و ستور وحشی. ( ناظم الاطباء ) : وی از شمار بهائم است بلکه بتر از بهائم. ( تاریخ بیهقی ).
رازیست اینکه راه ندانستند
اینجا در این بهائم غوغا را.شهوت ار غالب شود پس کمتر است
از بهائم این بشر زآن کابتر است.بهائم خموشند و گویا بَشَر
زبان بسته بهتر که گویا بِشَر.در شرف نفس انسان چه خلل دیدی که خوی بهائم گرفتی. ( گلستان ). رجوع به بهایم و بهیمه شود. || ( اِخ ) کوهها است به حمی ، آب آنرا منبجس گویند. ( از منتهی الارب ) ( از معجم البلدان ). || زمینی است. ( منتهی الارب ).

چهارپایان.