پاریدولیا (به انگلیسی: Pareidolia) یک پدیدهٔ روان شناختی است که در آن، فرد علایم یا صداهایی را که ادراک می کند به صورت معنادار می شناسد. از مثال های معمولی که در این باره زده می شود می توان به این موارد اشاره کرد: دیدن چهره در ابرها، دیدن چهره در ماه، شنیدن پیام های ناشناخته وقتی نوار یا صدای ضبط شده به صورت برعکس پخش می شود.تصویر یک مرد ریشو با چشمان بسته که بسیار شبیه پرترهٔ عیسی مسیح است، در میان عکس دیده می شود ساعتی که پشت آن صورت غمگین دارد قسمتی از یک دستگاه که به شکل صورت یک جانور است پریز وسط به صورت چهرهٔ شاد به نظر می رسد
پاریدولیا از دو واژهٔ یونانی تشکیل شده است: «پارا» که به معنی «کنار» یا «همراه» است، و «ایدولون» که به معنی تصویر است، و در کل، به معنی و مفهوم جانبیِ یک شکل اشاره دارد.
یکی از بارزترین جلوه های پاریدولیا، دریافت و تصور نمادهای مذهبی از عکس ها، نحوه قرار گرفتن اشیاء در کنار هم یا بافت خاص یک جسم است. این نوع از پاریدولیا، اختصاص به فرهنگ یا معتقدان مذهب خاصی ندارد و تقریباً در همه کشورها و در میان پیروان همه ادیان این نوع تلقی ها مشاهده شده است.
اما پاریدولیا، فقط منحصر به انگاره های مذهبی یا شبه مذهبی نیست، در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد، یک محقق ژاپنی به نام «چنسوکو اوکامارو» که فسیل ها را بررسی می کرد، ده ها قطعه فسیل شبیه انسان و حیوانات پیدا کرد که متعلق به ۴۲۵ میلون سال پیش بودند، فسیل ها بسیار شبیه اجزای بدن انسان و سایر حیوانات بودند، تنها مشکل آنها این بود که آنها چیز جز قطعات چند سانتیمتری یا چند میلیمتری نبودند و در واقع این قدرت تخیل این محقق بود که در تکه های سنگ و فسیل اجزای پیکر موجودات را می دید! جالب است که او به این خاطر برنده جایزه نوبل نادان ها در سال ۱۹۹۶ شد.
پاریدولیا از دو واژهٔ یونانی تشکیل شده است: «پارا» که به معنی «کنار» یا «همراه» است، و «ایدولون» که به معنی تصویر است، و در کل، به معنی و مفهوم جانبیِ یک شکل اشاره دارد.
یکی از بارزترین جلوه های پاریدولیا، دریافت و تصور نمادهای مذهبی از عکس ها، نحوه قرار گرفتن اشیاء در کنار هم یا بافت خاص یک جسم است. این نوع از پاریدولیا، اختصاص به فرهنگ یا معتقدان مذهب خاصی ندارد و تقریباً در همه کشورها و در میان پیروان همه ادیان این نوع تلقی ها مشاهده شده است.
اما پاریدولیا، فقط منحصر به انگاره های مذهبی یا شبه مذهبی نیست، در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد، یک محقق ژاپنی به نام «چنسوکو اوکامارو» که فسیل ها را بررسی می کرد، ده ها قطعه فسیل شبیه انسان و حیوانات پیدا کرد که متعلق به ۴۲۵ میلون سال پیش بودند، فسیل ها بسیار شبیه اجزای بدن انسان و سایر حیوانات بودند، تنها مشکل آنها این بود که آنها چیز جز قطعات چند سانتیمتری یا چند میلیمتری نبودند و در واقع این قدرت تخیل این محقق بود که در تکه های سنگ و فسیل اجزای پیکر موجودات را می دید! جالب است که او به این خاطر برنده جایزه نوبل نادان ها در سال ۱۹۹۶ شد.
wiki: پاریدولیا