بلاغی عبدالحجه

بَلاغی، عَبدُالحُجّه (نائین ۱۲۷۴ـ۱۳۵۵ش)
مفسر و قرآن پژوه ایرانی. در نائین و اصفهان درس خواند و در ۱۳۲۲ش از شیخ آقا بزرگ طهرانی اجازۀ روایت گرفت. تفسیر ۱۰جلدی حجة التفاسیر و بلاغ الاکسیر یا من لایَحضُره المفسر و التفسیر که مقدمۀ ۲جلدی آن دایرةالمعارفی از تمامی مباحث قرآنی است ازجمله آثار بلاغی است. او در این اثر به مقایسۀ دین اسلام و کتاب قرآن با سایر ادیان پرداخته است.

[ویکی نور] سید عبدالحجه فرزند سید حسن بلاغی حسینی مظفرآبادی، از علمای شیعه، معروف به سادات صادقیه از فرزندان امام جعفر صادق علیه السلام از کاوشگران معارف قرآنی در قرن چهاردهم هجری می باشد.وی در سال 1322 ه‍ 1274 ش در نائین متولد شد.
و از محضر پدرش و دیگر بزرگان و علمای نائین و اصفهان بهره برد و در سال 1363 ق به کسب اجازۀ روایتی از شیخ آقا بزرگ تهرانی نائل شد.از تفسیر او پیداست که در تاریخ، علوم جدید و تورات و انجیل، اطلاعات خوبی داشته است.
ایشان علاوه بر تفسیر تألیفات دیگری نیز داشته که عبارتند از:
وی آخر زندگانی خود را در قم به سر برده و در سال 1375 ق1335/ ش رحلت نمود.(برخی وفات ایشان را 1399 ق،1356 ش بر شمرده اند.)