بَغَوی، حسین بن مسعود (بَغ هرات ۴۳۳ـ مرورود ۵۱۶ق)
مفتی، مفسر و محدث شافعی. رکن الدین و ظهیرالدین نیز لقب داشت. چون پدرش پوستین دوز بود به او فرّاء یا ابن الفرّاء نیز می گفتند. از قاضی حسین بن محمد مرورودی فقه آموخت و از کسانی چون ابوعمرو عبدالواحد ملیحی، یعقوب بن احمد صیرفی و ابوالحسن علی جوینی حدیث شنید. از او ابومنصور عطاری و ابوالفتوح طایی حدیث نقل کردند. از مجتهدان ترجیح به شمار می رود، چون آرای مذاهب را می سنجید و با استدلال یکی را ترجیح می داد. فارسی را خوب می دانست و دو اثر به نام های ترجمة الاحکام در فقه و الکفایة فی الفروع به این زبان نوشته است. مصابیح السُّنة، در حدیث، و لباب التأویل فی معالم التنزیل (تفسیر بغوی) از دیگر آثار اوست.
مفتی، مفسر و محدث شافعی. رکن الدین و ظهیرالدین نیز لقب داشت. چون پدرش پوستین دوز بود به او فرّاء یا ابن الفرّاء نیز می گفتند. از قاضی حسین بن محمد مرورودی فقه آموخت و از کسانی چون ابوعمرو عبدالواحد ملیحی، یعقوب بن احمد صیرفی و ابوالحسن علی جوینی حدیث شنید. از او ابومنصور عطاری و ابوالفتوح طایی حدیث نقل کردند. از مجتهدان ترجیح به شمار می رود، چون آرای مذاهب را می سنجید و با استدلال یکی را ترجیح می داد. فارسی را خوب می دانست و دو اثر به نام های ترجمة الاحکام در فقه و الکفایة فی الفروع به این زبان نوشته است. مصابیح السُّنة، در حدیث، و لباب التأویل فی معالم التنزیل (تفسیر بغوی) از دیگر آثار اوست.