بازیافت

بازیافت به آماده سازی مواد برای بهره بری دوباره گفته می شود. موادی که معمولاً بازیافت پذیر می باشند عبارتند از آهن آلات، قراضه آهن، پلاستیک، شیشه، کاغذ، مقوا، برخی مواد شیمیایی و آشغال که به کود کمپوست تبدیل می شود.پلی اتیلن ترفتالات (پلاستیک نوشابه ها)   آلومینیوم   کاغذ   آهن   ای بی اس
بازیافت از هدر رفتن منابع سودمند و سرمایه های ملی جلوگیری می کند و مصرف مواد خام و مصرف انرژی را کاهش می دهد. با این کار، تولید گازهای گلخانه ای نیز کاهش می یابد. بازیافت مهم ترین مفهوم و ساختار در مدیریت پسماند است.
سرچشمه مواد اولیه بازیافتی یا به عبارتی بازیافتنی ها، بیشتر، خانه ها و صنایع هستند.برای آسان تر کردن کار بازیافت معمولاً دو نوع جداسازی مواد صورت می گیرد که «تفکیک در مبدأ» و «تفکیک در مقصد» نام دارند. تفکیک در مبدأ در سطح شهر و خیابان ها و فروشگاه ها از طریق سبدها و سطل های جداسازی مواد انجام می شود ولی برای تفکیک در مقصد مکان ویژه ای به نام مرکز بازیافت مواد در نظر گرفته شده است.در مرکز بازیافت، مواد بازیافتی و غیرقابل بازیابی دسته بندی می شوند. بسیاری از فروشگاه ها و کارخانه های بزرگ مواد زاید مانند قوطی های کنسرو، بطری های شیشه ای و روزنامه های باطله را به منظور بازیافت از مشتری بازخرید می کنند.
در تعریفی دیگر می توان گفت بازیافت عبارت است از فرایند پردازش مواد مصرف شده به محصولات و مواد تازه به منظور جلوگیری از به هدر رفتن مواد سودمند بالقوه (ذخیره ای)، کاهش مصرف مواد خام، کاهش مصرف انرژی، کاهش آلودگی هوا حاصل از سوختن مواد و آلودگی آب ها حاصل از تدفین زباله ها در خاک به وسیلهٔ کاهش مقدار معمول زباله ها و کم کردن نشر گازهای گلخانه ای در مقایسه با تولید خالص. بازیافت یک مؤلفهٔ کلیدی در مدیریت مدرن کاهش مواد زائد که شامل سلسله مراتب کم کردن، دوباره مصرف کردن و بازیافت است. مواد قابل بازیافت چیزهای زیادی را شامل می شوند از جمله بسیاری از انواع شیشه ها، کاغذها، فلزات، پلاستیک، منسوجات، آلمینیوم های الکترونیکی مصرف شده در رایانه ها و گوشی های تلفن همراه. اما استفاده مجدد از زباله های زیستی همچون پسمانده مواد خوراکی به عنوان کود جزو بازیافت محسوب نمی شوند. موادی که قرار است بازیافت شوند یا به مرکز جمع آوری این مواد آورده می شوند از کنار خیابان جمع آوری می شوند و ابتدا دسته بندی شده سپس پاک می شوند و دوباره پردازشهایی روی آن ها انجام می شود تا به مواد تازه برای ساخت تبدیل شوند اگر چه گاهی اوقات بازیافت در مقایسه با تولید از مواد خام بسیار گران تر و مشکل تر است، اما به خاطر استفاده مجدد از همان مواد به صرفه است زیرا که آن مواد در حالت کلی دارای ارزش ذاتی می باشند و بعضی از مواد نیز دارای طبیعت خطرناکی هستند مانند جیوه. به همین خاطر استفاده مجدد از آن ها بهتر است. محققان ادعا می کنند که بازیافت بیشتر از آنکه منابع را حفظ کند آن ها را از بین می برد. مخصوصاً در مواردی که دولت تعهد اجرایش را دارد. باید به این نکته نیز توجه کرد که آن ها همچنین معتقدند که اگر هزینه های عملیاتی کمتر از سایر موارد برای از بین بردن مواد زائد (مثل دفن کردن زباله ها در خاک چال) باشد، این کار مقرون به صرفه است. اما ممکن است هنوز آن ارزش خاص را نداشته باشد. در آمریکا سود سالیانه تسهیلات بازیافت ۲٫۹۸۱ میلیون دلار تخمین زده شده است در ۵ سال اخیر (۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸)این مقدار با رشد ۷٪ خود از رقم فعلی فراتر رفته است. زیرا در سال های اخیر حجم زباله هایی که از مواد قابل بازیافت هستند افزایش یافته است.ابتکارات جدید می تواند صنعت را تغییر دهد. برای مثال در کالیفرنیا و نیویورک با رشد ۷۵٪ تولید زباله های قابل بازیافت نسبت به رقم ۵۰ ٪ قبلیه خود سودهای خالص بسیاری برای شرکت های جمع آوری کنندهٔ این مواد به ارمغان می آورد.

بازْیافْت (recycling)
بازْیافْت
فرآوری زباله های صنعتی و خانگی، از قبیل کاغذ، شیشه، و برخی از فلزات و پلاستیک ها، برای مصرف مجدد. این امر موجب صرفه جویی هزینۀ مواد خام کمیاب می شود، اتمام منابع تجدید ناپذیررا به تعویق می اندازد، و به کاهش آلودگی یاری می رساند. آلومینیوم به علت ارزش و خواص ویژه اش که امکان ذوب کردن و صاف شدن مجدد را بدون ازدست رفتن کیفیت فراهم می آورد، بارها بازیافت می شود. شیشه و کاغذ براثر بازیافت دستخوش افت کیفیت می شوند. ایالات متحدۀ امریکا فقط حدود ۲۵ درصد زباله هایش را بازیافت می کند (۱۹۹۸)، در حالی که میزان بازیافت زباله در ژاپن ۳۳ درصد است.