بازارگان

سوداگر، تاجر، بازرگان
( صفت ) تاجر سوداگر بازرگان .

(ص مر. ) نک بازرگان .

بازارگان. ( اِ مرکب ) سوداگر را گویند. ( برهان ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). بازرگان و سوداگر و تاجر. ( ناظم الاطباء ). بازرگان و سوداگر مایه دار. ( شرفنامه منیری ). رجوع به شعوری ج 1 ورق 180 شود. بازاری. کاسب :
که این نامور مرد بازارگان
که دیبا فروشد بدینارگان.یکی مرد بازارگان مایه دار
بیامد هم آنگه بر شهریار.ز بازارگانان هر مرز و بوم
ز هند و ز چین و زترک و ز روم.خروشید هر یک دل از غم ستوه
که بازارگانیم تا یک گروه.بجز دایه دمساز با هر دو کس
زن خوب بازارگان بود و بس.یکی مایه ور مرد بازارگان
شد از کاروان دوست با پهلوان.که بکتف برگرفت چادر بازارگان
روی بمشرق نهاد خسرو سیارگان.گیتی دریا و تنت کشتی است
عمر تو باد است و تو بازارگان.از خطر بندد خطر زانرو که سود ده چهل
برنبندد گر بترسد از خطر بازارگان.ببازارگانان رها کرد باج
نجست از مقیمان شهری خراج.بنده بازارگان دریا بود
روزیم ز آن سفر مهیا بود.همی تا بود راه پرنیشتر
درو سود بازارگان بیشتر.چوایمن شود ره ز خونخوارگان
درو کم بود سود بازارگان.شهنشه که بازارگان را بخست
در خیر بر شهر و لشکر ببست.درین شهر باری بسمعم رسید
که بازارگانی غلامی خرید.طمع کرد بر مرد بازارگان.شنیدند بازارگانان خبر
که ظلمست در بوم آن بی هنر.چنان شاد گشت از تو بازارگان
که از سیم و زر گشت بازار، کان.

= بازرگان: از خطر بندد خطر ز آن رو که سود ده چهل / برنبندد گر بترسد از خطر بازارگان (؟: لغت نامه: بازارگان ).