مایهای شیر
اسران
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
اسران . [ اُ رُ اِ ] (اِخ ) شهری در بین النهرین بزمان سلوکیه و اشکانیه . این شهر ابتدا به انطاکیه کالی ره موسوم بود و عنوان نیم بربری را بدو داده بودند و بعدها اِدِس (اورفا) نامیده شد. (ایران باستان ص 88، 2087، 2088، 2113، 2328). رجوع به اسرهه شود.
اسران. [ اَ ] ( اِ ) در کتاب الفاظ الادویة آمده : «اسران بضم اول و سکون ثانی و نون ؛ دوغ » و در آنندراج آمده : «اسران بالفتح ع ( عربی )؛ مایهای شیر». و ظاهراًاصل کلمه اَیران بفتح همزه و ترکی است بمعنی دوغ.
اسران. [ اُ رُ اِ ] ( اِخ ) شهری در بین النهرین بزمان سلوکیه و اشکانیه. این شهر ابتدا به انطاکیه کالی ره موسوم بود و عنوان نیم بربری را بدو داده بودند و بعدها اِدِس ( اورفا ) نامیده شد. ( ایران باستان ص 88، 2087، 2088، 2113، 2328 ). رجوع به اسرهه شود.
اسران. [ اُ رُ اِ ] ( اِخ ) شهری در بین النهرین بزمان سلوکیه و اشکانیه. این شهر ابتدا به انطاکیه کالی ره موسوم بود و عنوان نیم بربری را بدو داده بودند و بعدها اِدِس ( اورفا ) نامیده شد. ( ایران باستان ص 88، 2087، 2088، 2113، 2328 ). رجوع به اسرهه شود.
اسران . [ اَ ] (اِ) در کتاب الفاظ الادویة آمده : «اسران بضم اول و سکون ثانی و نون ؛ دوغ » و در آنندراج آمده : «اسران بالفتح ع (عربی )؛ مایهای شیر». و ظاهراًاصل کلمه اَیران بفتح همزه و ترکی است بمعنی دوغ .
کلمات دیگر: