محیط انتقال

محیط انتقال به مسیر فیزیکی ای گفته می شود که کارش حمل سیگنالها از مکانی به مکان دیگر است. در ارتباطات داده ای محیط انتقال ممکن است یک خط انتقال ساده یا یک شبکهٔ پیچیده باشد که مبدأ را به مقصد متصل می کند. در شبکه های رایانه ای انتقال اطلاعات بین فرستده و گیرنده در محیط انتقال و با استفاده از امواج الکترومغناطیسی یا ولتاژهای الکتریکی انجام می شود. در این شبکه ها محیط انتقال نقش متصل کنندهٔ گره های شبکه به هم را بر عهده دارد و کارایی شبکه تا حد زیادی به محیط انتقال آن بستگی خواهد داشت.
انتشار موج
کانال مخابراتی
دوطرفه (مخابرات)
تراگسیل
به محیط های انتقال سیمی، محیط انتقال کران دار یا هدایت شده و به محیط های انتقال بی سیم محیط انتقال بی کران یا هدایت نشده گفته می شود. برای انتقال در سرعت های مختلف از محیط های انتقال گوناگون استفاده می شود و پهنای باند، نویز، تضعیف و تابش از عوامل تأثیرگذار در انتخاب محیط انتقال هستند.
زوج به هم تابیده، کابل هم محور و فیبر نوری نمونه هایی از یک محیط انتقال کران دار هستند. این محیط های انتقال را به عنوان محیط های انتقال باسیم می شناسند. در مقابل محیط های انتقال بی کران از فناوری های ریزموج و فروسرخ برای انتقال استفاده می کنند.
طراحی سامانه نقش مهمی در انتخاب محیط انتقال دارد. سرعت انتقال داده ها و فاصلهٔ بین فرستنده و گیرنده از عوامل مهم در انتخاب محیط انتقال هستند. برای رسیدن به سرعت بیشتر، پهنای باند بیشتری نیاز خواهد بود. تضعیف از عوامل محدودکنندهٔ فاصله است. تداخل می تواند موجب دگرشکلی و واپیچش سیگنال ها شود و از مشکلات محیط های هدایت شده و هدایت نشده است؛ در محیط های هدایت شده می توان با پوشش مناسب این عامل را تا حدی کاهش داد. در محیط هدایت شده شمار گیرنده بر تضعیف و دگرشکلی ایجادشده روی سیگنال تأثیرگذار است که موجب محدودشدن فاصله و سرعت می شود. برای ارتباط نقطه به نقطه بین فاصله های دور محیط انتقال هدایت شده مناسب است، اما برای پخش در فواصل دور از محیط انتقال هدایت نشده مانند مایکروویو استفاده می شود. هزینه و سادگی نصب از دیگر ویژگی های محیط انتقالند که در انتخابشان مؤثر است.