( صفت ) آنکه پیرومسلک بان ایرانیسم است .
پان ایرانیست
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
( سال ۱۳۳۰ حزب پان ایرانیست به رهبری محسن پزشکپور برای تربیت و پرورش نیروهای ناسیونالیست و اداره کننده کشور بنیان گذاری شد )
محسن پزشکپور ( پندار ) پاینده ایران محسن پزشکپور در سال ۱۳۰۶ خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود. سال های نوجوانی او مصادف بود با یورش نیروهای متفقین به ایران و اشغال میهن از سوی کشورهایی که بعدها پیروز جنگ جهانی دوم گشتند. حرکت تانک های روسی در خیابان های تهران در آن سال ها غرور ملی بسیاری از ایرانیان را آزرده می کرد. محسن پزشکپور نیز با دیدن این مناظر دچار تحول روحی بزرگی شد که قرار بود بعدها سرچشمه حرکت های ناسیونالیستی و میهن پرستانه ی وی گردد. پس از اشغال ایران محسن پزشکپور به همراه چند تن از جوانان و نوجوانان هم اندیش خود گروه های کوچکی را در مورد هم اندیشی در مورد وضعیت کشور و گذشته و آینده ی آن تشکیل داد. در این نشست ها و گفتگوها این جوانان به این حقیقت پی بردند که کشوری که امروزه ایران نامیده می شود در گذشته های نه چندان دور کشور بزرگی به شمار می رفته و دارای گستردگی و جمعیت افزونی تری بوده اما به مرور با دسیسه ها و حملات کشورها و دولت های استعماری بخشی از این خاک به تاراج رفته و شگفتا که آن بخش باقی مانده هر بار همان نام ایران برای خود نگهداشته است. آنان به این موضوع اندیشیدند که سرچشمه ضعف ها و ناتوانی های امروز ایران را باید در آن دوران جست و اگر در پی اصلاح امور مملکت و نیرومندی ایران باشیم باید همان یکپارچگی پیشین را به دست آوریم. انجمن محصلین، باشگاه ایراندوست، گروه رستاخیز ملی ایران … از جمله نام هایی بودند که این جوانان میهن پرست در آن سال ها برای نامیدن گروه خود از آن استفاده می کردند. با ماندگار شدن نیروهای ارتش سرخ در ایران به بهانه های واهی و دستور استالین برای تشکیل فرقه ای برای جدا کردن آذربایجان از ایران و پدید آمدن فتنه پیشه وری این نوجوانان کوشش های زیرزمینی را برای مبارزه مردمی با اشرار فرقه دموکرات آغاز کردند. با خارج شدن نیروهای انگلیسی از تهران و باقی ماندن برخی از تجهیزات نظامی آن ها در امیرآباد این نوجوانان در پی آن بر آمدند تا با استفاده از مواد منفجره باقی مانده ی متفقین برخی از عناصر وابسته به بیگانه و خائنین را تنبیه کنند. علیرضا رئیس یکی از هموندان شاخه نظامی این گروه ِ ناسیونالیستی به هنگام ساختن بمب دستی به علت انفجار مواد منفجره به شهادت رسید. با شهادت علیرضا رئیس، گروه ناشناخته ملی گرا از سوی دولت وقت شناسایی شده و برخی از اندامان آن برای مدتی دستگیر شدند. یک سال پس از شهادت علیرضا رئیس در پانزدهم شهریور ۱۳۲۶ هسته مرکزی این گروه میهن پرست با گردآمدن در کنار رود کرج میثاقی را با خون خود امضا کردند و برای نخستین بار در آن پیمان نامه که به فرمان رئیس معروف و توسط محسن پزشکپور نوشته شده بود از لفظ ” پان ایرانیسم” برای نامیدن اندیشه های خود استفاده کردند. پیش از این دکتر محمود افشار یزدی در مجله آینده از پان ایرانیسم به عنوان یک راه حل فرهنگی نام برده بود ولیکن در این متن پان ایرانیسم در اصطلاح سیاسی آن به کار رفته بود. از این تاریخ به بعد “مکتب پان ایرانیسم” به رهبری محسن پزشکپور تشکیل گردید. در همین سال ها کتاب ِ ایدئدولوژیک ِ” ما چه می خواهیم؟ ” از سوی محسن پزشکپور برای تبین خواست ها و آرمان ها مکتب پان ایرانیسم نوشته شد. در سال ۱۳۲۹ کتاب ” بنیاد مکتب پان ایرانیسم ” به وسیله وی و چندتن دیگر از یارانش چاپ گردید. در سال ۱۳۳۰ حزب پان ایرانیست به رهبری محسن پزشکپور برای تربیت و پرورش نیروهای ناسیونالیست و اداره کننده کشور بنیان گذاری شد. در سال ۱۳۴۶ محسن پزشکپور به همراه تنی چند از پان ایرانیست ها با پیروزی در انتخابات پارلمانی وارد مجلس شورای ملی شدند و فراکسیون پارلمانی پان ایرانیست را در مجلس دوره بیست و دوم تشکیل دادند. در سال ۱۳۴۹ با آغاز شدن دسیسه ی استعماری جدایی بحرین از ایران که با همکاری انگلستان و دولت وقت ( هویدا ) انجام می شد، حزب پان ایرانیست کوشش هایی را برای مبارزه با این دسیسه ی ضد ایرانی آغاز کرد. فراکسیون پارلمانی حزب پان ایرانیست تا به استیضاح کشاندن دولت هویدا پیش رفت. گفتنی است در مورد بحرین به علت تلاش های فراکسیون پان ایرانیست هیچ موافقت یا قانونی از مجلس وقت ایران عبور نکرد بلکه دولت وقت تنها یک گزارش به مجلس ارائه داد که طبعا نمی توانست جایگزین قانون باشد. به علت مخالفت با طرح استعماری جدایی بحرین پس از دوره بیست و دوم مجلس شورای ملی فشارهای چند ساله ای از سوی دولت به حزب وارد شد و تابلوهای حزبی پایین آورده شده ، نشریات حزبی تعطیل شدند. ( ۱ ) در انتخابات دوره بیست و چهارم مجلس بار دیگر محسن پزشکپور به همراه چند تن دیگر از اندامان حزب با پیروزی در انتخابات پارلمانی وارد مجلس شد. در سال های میانی دهه پنجاه ، پان ایرانیست ها همکاری های سازنده ای با کردهای میان رودان در جهت استوار کردن رشته ای برادری داشتند. حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری کاک مصطفی بارزانی از جمله گروه های ایران پرستی بود که رهبری آن به اتحاد سرزمین های ایرانی و ” تیره های آرین” باورمند بود. سرور پزشکپور همواره به نیکی از ملامصطفی بارزانی یاده کرده و جمله زیبای وی را همچون یک اصل و قاعده برای پان ایرانیست ها تبیین کردند که: هر جا کورد است ، آن جا ایران است. سرور پزشکپور از قرارداد الجزیره میان ایران و عراق به عنوان قراردادی بی مورد و شوم و بی نیاز یاد می کنند که ضایع کننده ی حق کرده بود و زیرا دست آویز آن معاهده گزینش خط تالوگ برای مرزبندی در اروند رود بود که چنین قراردادی از پیش میان ایران و عثمانی در مورد اروندرود وجود داشت و با این وجود نیازی به موافقت یک مشت عرب ضد ایرانی و ضد انسانی نبود. از این رو یکی از خطوط بین سطور قرارداد الجزایر را باید بریدن سر پان ایرانیسم دانست. ( گفتنی است نتایج این قرار داد به زیان کردها تمام می شد از این رو پان ایرانیسم در آن دوره با آن به شدت مخالفت می کرد . . .
محسن پزشکپور ( پندار ) پاینده ایران محسن پزشکپور در سال ۱۳۰۶ خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود. سال های نوجوانی او مصادف بود با یورش نیروهای متفقین به ایران و اشغال میهن از سوی کشورهایی که بعدها پیروز جنگ جهانی دوم گشتند. حرکت تانک های روسی در خیابان های تهران در آن سال ها غرور ملی بسیاری از ایرانیان را آزرده می کرد. محسن پزشکپور نیز با دیدن این مناظر دچار تحول روحی بزرگی شد که قرار بود بعدها سرچشمه حرکت های ناسیونالیستی و میهن پرستانه ی وی گردد. پس از اشغال ایران محسن پزشکپور به همراه چند تن از جوانان و نوجوانان هم اندیش خود گروه های کوچکی را در مورد هم اندیشی در مورد وضعیت کشور و گذشته و آینده ی آن تشکیل داد. در این نشست ها و گفتگوها این جوانان به این حقیقت پی بردند که کشوری که امروزه ایران نامیده می شود در گذشته های نه چندان دور کشور بزرگی به شمار می رفته و دارای گستردگی و جمعیت افزونی تری بوده اما به مرور با دسیسه ها و حملات کشورها و دولت های استعماری بخشی از این خاک به تاراج رفته و شگفتا که آن بخش باقی مانده هر بار همان نام ایران برای خود نگهداشته است. آنان به این موضوع اندیشیدند که سرچشمه ضعف ها و ناتوانی های امروز ایران را باید در آن دوران جست و اگر در پی اصلاح امور مملکت و نیرومندی ایران باشیم باید همان یکپارچگی پیشین را به دست آوریم. انجمن محصلین، باشگاه ایراندوست، گروه رستاخیز ملی ایران … از جمله نام هایی بودند که این جوانان میهن پرست در آن سال ها برای نامیدن گروه خود از آن استفاده می کردند. با ماندگار شدن نیروهای ارتش سرخ در ایران به بهانه های واهی و دستور استالین برای تشکیل فرقه ای برای جدا کردن آذربایجان از ایران و پدید آمدن فتنه پیشه وری این نوجوانان کوشش های زیرزمینی را برای مبارزه مردمی با اشرار فرقه دموکرات آغاز کردند. با خارج شدن نیروهای انگلیسی از تهران و باقی ماندن برخی از تجهیزات نظامی آن ها در امیرآباد این نوجوانان در پی آن بر آمدند تا با استفاده از مواد منفجره باقی مانده ی متفقین برخی از عناصر وابسته به بیگانه و خائنین را تنبیه کنند. علیرضا رئیس یکی از هموندان شاخه نظامی این گروه ِ ناسیونالیستی به هنگام ساختن بمب دستی به علت انفجار مواد منفجره به شهادت رسید. با شهادت علیرضا رئیس، گروه ناشناخته ملی گرا از سوی دولت وقت شناسایی شده و برخی از اندامان آن برای مدتی دستگیر شدند. یک سال پس از شهادت علیرضا رئیس در پانزدهم شهریور ۱۳۲۶ هسته مرکزی این گروه میهن پرست با گردآمدن در کنار رود کرج میثاقی را با خون خود امضا کردند و برای نخستین بار در آن پیمان نامه که به فرمان رئیس معروف و توسط محسن پزشکپور نوشته شده بود از لفظ ” پان ایرانیسم” برای نامیدن اندیشه های خود استفاده کردند. پیش از این دکتر محمود افشار یزدی در مجله آینده از پان ایرانیسم به عنوان یک راه حل فرهنگی نام برده بود ولیکن در این متن پان ایرانیسم در اصطلاح سیاسی آن به کار رفته بود. از این تاریخ به بعد “مکتب پان ایرانیسم” به رهبری محسن پزشکپور تشکیل گردید. در همین سال ها کتاب ِ ایدئدولوژیک ِ” ما چه می خواهیم؟ ” از سوی محسن پزشکپور برای تبین خواست ها و آرمان ها مکتب پان ایرانیسم نوشته شد. در سال ۱۳۲۹ کتاب ” بنیاد مکتب پان ایرانیسم ” به وسیله وی و چندتن دیگر از یارانش چاپ گردید. در سال ۱۳۳۰ حزب پان ایرانیست به رهبری محسن پزشکپور برای تربیت و پرورش نیروهای ناسیونالیست و اداره کننده کشور بنیان گذاری شد. در سال ۱۳۴۶ محسن پزشکپور به همراه تنی چند از پان ایرانیست ها با پیروزی در انتخابات پارلمانی وارد مجلس شورای ملی شدند و فراکسیون پارلمانی پان ایرانیست را در مجلس دوره بیست و دوم تشکیل دادند. در سال ۱۳۴۹ با آغاز شدن دسیسه ی استعماری جدایی بحرین از ایران که با همکاری انگلستان و دولت وقت ( هویدا ) انجام می شد، حزب پان ایرانیست کوشش هایی را برای مبارزه با این دسیسه ی ضد ایرانی آغاز کرد. فراکسیون پارلمانی حزب پان ایرانیست تا به استیضاح کشاندن دولت هویدا پیش رفت. گفتنی است در مورد بحرین به علت تلاش های فراکسیون پان ایرانیست هیچ موافقت یا قانونی از مجلس وقت ایران عبور نکرد بلکه دولت وقت تنها یک گزارش به مجلس ارائه داد که طبعا نمی توانست جایگزین قانون باشد. به علت مخالفت با طرح استعماری جدایی بحرین پس از دوره بیست و دوم مجلس شورای ملی فشارهای چند ساله ای از سوی دولت به حزب وارد شد و تابلوهای حزبی پایین آورده شده ، نشریات حزبی تعطیل شدند. ( ۱ ) در انتخابات دوره بیست و چهارم مجلس بار دیگر محسن پزشکپور به همراه چند تن دیگر از اندامان حزب با پیروزی در انتخابات پارلمانی وارد مجلس شد. در سال های میانی دهه پنجاه ، پان ایرانیست ها همکاری های سازنده ای با کردهای میان رودان در جهت استوار کردن رشته ای برادری داشتند. حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری کاک مصطفی بارزانی از جمله گروه های ایران پرستی بود که رهبری آن به اتحاد سرزمین های ایرانی و ” تیره های آرین” باورمند بود. سرور پزشکپور همواره به نیکی از ملامصطفی بارزانی یاده کرده و جمله زیبای وی را همچون یک اصل و قاعده برای پان ایرانیست ها تبیین کردند که: هر جا کورد است ، آن جا ایران است. سرور پزشکپور از قرارداد الجزیره میان ایران و عراق به عنوان قراردادی بی مورد و شوم و بی نیاز یاد می کنند که ضایع کننده ی حق کرده بود و زیرا دست آویز آن معاهده گزینش خط تالوگ برای مرزبندی در اروند رود بود که چنین قراردادی از پیش میان ایران و عثمانی در مورد اروندرود وجود داشت و با این وجود نیازی به موافقت یک مشت عرب ضد ایرانی و ضد انسانی نبود. از این رو یکی از خطوط بین سطور قرارداد الجزایر را باید بریدن سر پان ایرانیسم دانست. ( گفتنی است نتایج این قرار داد به زیان کردها تمام می شد از این رو پان ایرانیسم در آن دوره با آن به شدت مخالفت می کرد . . .
کلمات دیگر: