معنادرمانی

معنادرمانی که به آن لوگوتراپی نیز گفته می شود مکتب روان شناسی است که ویکتور فرانکل بنیان گذاشت.
زندگی تحت هر شرایطی واجد معنا است. حتی مصیبت بارترین نوع آن.
محرک اصلی ما در زندگی، میل و نیتمان برای پیدا کردن معنی آن است.
ما این آزادی را داریم که معنی آنچه انجام می دهیم و آنچه تجربه می کنیم، یا حداقل آنچه که در جایگاه خودمان در یک موقعیت رنج آور و تغییرناپذیر با آن روبرو می شویم، بیابیم.
خاستگاه لغوی معنادرمانی یا لوگوتراپی به واژه یونانی لوگوس بازمی گردد. لوگوس به معنای واژه یا کلمه، ارادهٔ پروردگار یا معناست. اما رساترین معادل آن معنا می باشد (logo=meaning). بر این اساس و بنا به گفتهٔ ویکتور فرانکل معنادرمانی عبارت است از: «درمان از رهگذر معنا یا شفابخشی از رهگذر معنا» یا «روان درمانی متمرکز بر معنا».
اصول اولیهٔ معنادرمانی به شکل زیر تعریف می شوند:

معنادرمانی (logotherapy)
(یا: معنی درمانی) روشی درمانی در روان شناسی، اساس این شیوه نظریه ای از ویکتور فرانکل (۱۹۰۵ـ۱۹۹۷)، روان پزشک اتریشی است. او معتقد بود که نیاز بنیادین هستیِ انسان یافتن معنا برای زندگی است. فرانکل سه سال را در اردوگاه های کار اجباری نازی ها گذراند و در این مدت در بازیابی سلامت روانی به اسیران دیگر کمک کرد. معروف ترین کتاب فرانکل، انسان در جست وجوی معنا (۱۹۶۲)، درآمدی بر معنادرمانی است. او در این کتاب که تجربه ها و خاطرات دورۀ اسارتش را نوشته، معنادرمانی نظری و عملی و نیز چگونگی معنایابی برای زندگی را از دید خود و هم بندانش تشریح کرده است.