ایستگاه اتوبوس

ایستگاه اتوبوس فضایی مشخص در معابر است که برای توقف کوتاه مدت اتوبوس به منظور پیاده و سوار کردن مسافران طراحی و اختصاص داده می شود. ایستگاه های اتوبوس ممکن است مسقف، دارای صندلی، نقشه، بلندگو، نمایشگر و نیز دیواره های شیشه ای باشند اما معمولاً در مسیرهای کم تردد تنها شامل یک علامت ایستگاه اتوبوس هستند. ایستگاه های اتوبوس ممکن است محدود به یک خط اتوبوس رانی باشند یا محل توقف و تعویض اتوبوس برای چند خط مختلط باشند. گاه ایستگاه های اتوبوس در کنار هم و در قالب یک پایانه یا محل تعویض خط قرار می گیرند.
ایستگاه زمان بندی شده: در این نوع ایستگاه بدون توجه به وجود یا تقاضای مسافران، اتوبوس موظف به توقف طبق برنامه زمان بندی شده است.
ایستگاه تقاضا-محور: در این دسته ایستگاه ها، اتوبوس تنها در صورت وجود مسافر در ایستگاه یا تقاضای مسافر برای پیاده شدن، توقف می کند.
ایستگاه آزاد: در این روش، اتوبوس هرجا که مسافر تقاضا کند توقف و اقدام به مسافرگیری یا تخلیه مسافرین می کند.
ایستگاه های اتوبوس ممکن است تنها به «پیاده کردن» یا تنها به «سوار کردن» اختصاص یابند. برای مثال، ایستگاه های انتهای یک خط اتوبوسرانی تنها ویژه پیاده کردن مسافران هستند. در یک دسته بندی دیگر می توان ایستگاه ها را به شرح زیر تقسیم بندی کرد:
علاوه بر موارد فوق، انواع عملیاتی دیگری از ایستگاه نیز ممکن است وجود داشته باشد. برای مثال:
براساس قوانین ایران پارک در حریم میدان ها، تقاطع ها و مکان هایی که سبب بروز خطر می شود (از جمله ایستگاه های اتوبوس) و پارک دوبل «که ظرفیت معابر یا بسته شدن راه را موجب شود»، مشمول انتقال خودرو با جرثقیل می شود. ایستگاه های اتوبوس ایران غالباً با خط کشی بر روی زمین مشخص شده اند، سازمان اتوبوسرانی متولی رسیدگی به خط کشی ایستگاه های اتوبوس است، و پارک هر گونه خودرو یا وسیلهٔ نقلیهٔ شخصی دیگر در درون حریم این خط کشی تخلف می باشد.