ماراکا

ماراکا (به اسپانیایی: Maracas) یا جغجغهٔ سرخ پوستی نام سازی است که ریشه آن از سرخ پوستان قاره آمریکا است.
خودصداها
سازهای کوبه ای
در برخی قبایل، از این جغجغه ها در مراسمی برای دعای باران استفاده می شده است. در برخی قبایل دیگر و به ویژه در میان قبایل با اعتقادات شمن باوری، از جغجغه برای احضار روح نیاکان کمک گرفته می شده است.
در برخی قبایل، جغجغه یکی از دارایی های پرارزش رؤسای قبیله به شمار می آمده.
این ساز در حال حاضر یکی از سازهای کوبه ای در موسیقی کلاسیک غربی محسوب می گردد.

ماراکا (maraca)
ساز کوبی امریکای لاتین که معمولاً به صورت جفت به کار می رود، و از یک کدو حلوایی تشکیل شده که قسمتی از آن با دانه ها یا لوبیاهای خشک پر شده است (البته شکل های دیگری از آن هم وجود دارد که با مواد جدیدتری ساخته می شوند). برای تولید صدا، ماراکا را تکان می دهند و سروصدای حاصل از آن به طور سنتی بخشی از قسمت ریتم گروه های موسیقی امریکای لاتین را شکل می دهد. از آهنگ سازان کلاسیکی که برای ماراکا موسیقی ساخته اند، پروکوفیف در رومئو و ژولیت (۱۹۳۵) درخور ذکر است.