شرمگین

خجل، شرمسار، شرمنده، شرمین، شرمگن
خجلت شرمساری شرمندگی .

( ~ . ) (ص مر. ) خجل ، شرمنده .

شرمگین. [ ش َ ] ( ص مرکب ) خجل و شرمسار. ( ناظم الاطباء ). خجل. شرمسار. شرمنده. ( فرهنگ فارسی معین ). شرمناک. شرمسار. شرم زده. ( آنندراج ). خریده. ( دهار ) :
چون عروسی شرمگین بدخواه شاه
سر ز شرم شاه در چادرکشید.ملک شرمگین در حشم بنگریست
که سودای این بر من از بهر چیست.- شرمگین شدن ؛ خجل شدن. خفر. خفارت. ( یادداشت مؤلف ). خزیان. ( دهار ).
|| شرم دار. ( ناظم الاطباء ). باحیا. خجول. شرمگن. ( یادداشت مؤلف ) : خداوند کریم است و شرمگین چون ببیند شاید که نپسندد که تو در آن درجه خمول باشی. ( تاریخ بیهقی ). از سلطان کریم تر و شرمگین تر آدمی نتواند بود. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 362 ). ندانم که کار کسی بازایستد که این ملک رحیم و حلیم و شرمگین را بدو باز نخواهند گذاشت. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 259 ).
نه ز سردان خورد طپانچه گرم
این رخ شرمگین که من دارم.صنم تا شرمگین بودی و هشیار
نبودی بر لبش سیمرغ را بار.دختر شرمگین ز حشمت شاه
به مخموری لب خشک از زبان شرمگین دارم
خط پیمانه ام چشم حجاب آلوده را ماند.بر خود آیین شکر داشت نگاه.گدای شرمگین در پرده شب بی حیا گردد.

خجل، شرمسار، شرمنده.

خجالت زده