سخندان

( صفت ) ۱ - آنکه بر رموز سخن واقف باشد سخن شناس ادیب . ۲ - شاعر . ۳ - آنکه نیکو سخن گوید و نویسد .
شاعر و فصیح زبان آنکه قدر و مرتبه کلام را میداند .

( ~ . ) (ص فا. ) ۱ - ادیب ، سخن - شناس . ۲ - شاعر.

سخندان. [ س ُ خ َ] ( نف مرکب ) شاعر و فصیح زبان. ( آنندراج ). آنکه قدر و مرتبه کلام را میداند. ( ناظم الاطباء ) :
از ملکان کس چنو نبود جوانی
راد و سخندان و شیرمرد و خردمند.آن جهان را بدین جهان مفروش
گر سخندانی این سخن بنیوش.چونکه در سِرّ و علن داری سخندان را عزیز
گردد اندر مدح تو سِرّ سخندانان علن.گیرم که دل تو بی نیاز است
از شاعر فاضل سخندان. || دانا. ( آنندراج ). خردمند. عاقل : مردمان این ناحیت [ پارس ] مردمانیند سخندان و خردمند. ( حدود العالم ).
که همواره شاه جهان شاه باد
سخندان و با بخت و همراه باد.سخندان چو رای ردان آورد
سخن از ردان بر زبان آورد.معتمدی را از درگاه عالی فرستاده آید مردی سدید، جلد، سخندان. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 231 ).
چرا خاموش باشی ای سخندان
چرا در نظم ناری دُرّ ومرجان.اگر سخن از سخندان پرسند شفا تواند داد. ( فارسنامه ابن البلخی ص 30 ).
زمین بوسید شاپور سخندان
که دایم باد خسرو شاد و خندان.سخندان پرورده پیر کهن
بیندیشد آنگه بگوید سخن.

۱. دانا و واقف به شیوۀ سخن گفتن، کسی که سخن درست بگوید و بنویسد، ادیب، دانندۀ سخن: سخن دان پرورده پیر کهن / بیندیشد آنگه بگوید سخن (سعدی: ۵۶ ).
۲. [قدیمی، مجاز] شاعر.