سبلت

موی پشت لب، سبیل، گودی وسط لب بالا، سبال جمع
( اسم ) موی پشت لب سبیل بروت . توضیح در عربی سبله بر وزن ثمره آمده ولی در شعر فارسی بسکون دوم استعمال شده .
سریشم را گویند و آن چیزی چسبنده که از چرم خام پزند و کمانگران و غیر ایشان بکار برند

(سَ لَ ) [ ع . سبلة ] (اِ. ) موی پشت لب ، سبیل .

سبلت. [ س َ ل ِ / س ِ ب ِ ] ( اِ ) سریشم را گویند و آن چیزی است چسبنده که از چرم خام پزند و کمانگران و غیر ایشان بکار برند. ( برهان ) ( رشیدی ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ).

---

سبلت. [ س ِ ل َ / س َ ل َ ] ( ع اِ ) بروت و سبیل که موی پشت لب است. ( برهان ). موی پشت لب. ( انجمن آرا ). موی لب. ( شرفنامه ). ریش . ( الفاظ الادویه ) :
ریش و سبلت همی خضاب کنی
خویشتن را همی عذاب کنی.سبلت چو کن مرغ کن و کفت برآور
بنمای بسلطان کمر ساده و ایزار.هر آن شمعی که ایزد برفروزد
هر آن کس پف کند سبلت بسوزد.گفت من نیز گیرم اندر کون
سبلت و ریش و موی و لنج ترا.ریش چون یوکانا سبلت چون سوهانا
سر بینیش چو بورانی باتنگانا.رویت ز درِ خنده و سبلت ز درِ تیز
گردن ز درِ سیلی و پهلو ز درِ لت.رخ او چون رخ آن زاهد محرابی
بر رخش بر، اثر سبلت سقلابی.جاهلان را جاه نیست از سبلت پشت دروغ
مار مهره جوی نادان نیست دور از زهر مار.باد در سبلت نااهل مدم
گرچه نااهل خریدار دم است.گفت آن دنبه که هر صبحی بدان
چرب میکردی لبان و سبلتان.هر کسی پس سبلت تو برکند
عذر آرد خویش را مضطر کند.گویی پسرم گوی هنر برد ز اقران
بر سبلت اقرانش اگر برد و اگر ماند.- سبلت پرباد شدن ؛ متکبر شدن. هوا برداشتن :
چون بنوبت میدهند این دولتت
از چه شدپرباد آخر سبلتت.- سبلت بر گوش کسی نهادن ؛تکبر فروختن :
آنکه سبلت می نهد بر گوش مردم چشم دار
تا بدست مرگ چون درمانده سبلت کن است.- سبلت کن ؛ کسی که در بحر تفکر فروشده و در کار خویش درمانده شده باشد :
آنکه دهد ریش بسبلت کنان
کی رهد از یاری سبلت زنان.شیر بسم بوس براق جنان
از بن دندان شده سبلت کنان.آنکه سبلت می نهد بر گوش مردم چشم دار

= سریشم
۱. = سِبیل.
۲. گودی وسط لب بالا.