رهزن

( صفت ) ۱ - آنکه در راهها مسافران را غارت کند قاطع طریق . ۲ - سرود گوی مطرب .
دزد راه و غارتگر راه و قطاع الطریق و راهزن .

(رَ زَ ) (ص فا. ) نک راهزن .

رهزن. [ رَ زَ ] ( نف مرکب ) دزد راه و غارتگر راه و قطاع الطریق و راهزن. ( ناظم الاطباء ). قاطع طریق :
بشد تافته دل یل رزمجوی
سوی ره زنان رزم را داد روی.قافله هرگز نخورد و راه نزد باز
باز جهان رهزن است و قافله خوار است.حکم غالب راست چون اغلب بدند
تیغ را از دست رهزن بستدند.چو مردانگی آید از رهزنان
چه مردان لشکر چو خیل زنان.رهزن دهر نخفته ست مشو ایمن ازو
اگر امروز نبرده ست که فردا ببرد.|| فریب دهنده. از راه برنده :
خال سبزی که بر آن عارض گندم گون است
سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست.رجوع به راهزن شود.

دزدی که سر راه می گیرد و اموال مردم را می برد، دزد.