شفاء

wikijoo: شفاء

wikialkb: درمان بیماری و نیز سبب بهبود و درمان بکار می رود. قرآن کریم در سه آیه واژه «شفاء» را بکار برده و موارد کاربرد «شفاء» در قرآن، منحصر به همین سه مورد است:
خدای متعال در آیات یاد شده قرآن را به عنوان شفای آنچه در دلها و افکار است، معرفی نموده؛ اگر ذات قرآن شفا باشد هیچ مرضی در آن راه نمی یابد و هرگاه شخصی به قرآن مراجعه کند بدون شفا بازنمی گردد.
دارو به طور معمول وسیله شفای بیمار است، ولی چه بسا بیمارانی که دارو مصرف می کنند با این حال شفا و بهبودی نمی یابند، پس ذات دارو شفا نیست بلکه مقتضی شفا است. خدای سبحان درباره قرآن نمی فرماید که قرآن داروست بلکه فرموده او شفاست و اثر شفابخشی اش قطعی است.
از این روی هر کسی به محضر قرآن حاضر شود و آن را بفهمد، بپذیرد و عمل کند به یقین امراض درونی اش از بین می رود؛ مگر آن که خود مریض به قرآن مراجعه نکند و یا مراجعه اش از روی میل نباشد و یا پس از مراجعه به قرآن دستور و نسخه شفابخش آن را نپذیرد و یا به آن عمل نکند و یا عملش نادرست باشد و...
خداوند متعال درباره همین قرآن می فرماید: «وَلاَ یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إَلاَّ خَسَارًا»؛ (سوره اسراء، آیه 82) و ستمگران را جز خسران (و زیان) نمی افزاید. پس همین قرآن که برای مومنان شفا و رحمت است، برای تبهکاران خسارت است. قرآن نوری است که درک آن برای نابینایان دشوار است و به این جهت از این نور الاهی استفاده نمی کنند. «قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدًی وَشِفَاء وَالَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ فِی آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَیْهِمْ عَمًی »؛ (سوره فصلت، آیه 44) بگو: این (کتاب) برای کسانی که ایمان آورده اند هدایت و درمان است ولی کسانی که ایمان نمی آورند، در گوشهایشان سنگینی است و گویی نابینا هستند و آن را نمی بینند. اگر بیماری با خوردن میوه پرآب و شیرین و شاداب بیماریش تشدید شود، مشکل از ناحیه آن میوه نیست بلکه سبب محرومیت و افزایش رنجوری او دستگاه هاضمه بیمار است.
قرآن همانند آن میوه شیرین و ترو تازه ای است که انسان مستعد و سالم با هضم آن رشد و تکامل می یابد و شخصی که قلب بیماری دارد به جهت بیماری خودش از آن محروم می شود. لجاجت و سرسختی ظالمان در برابر قرآن سبب شدت مریض آن ها می شود. «فی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضا». (سوره بقره، آیه 10) در دلهای آنان یک نوع بیماری است خداوند بر بیماری آنان افزوده.
حضرت امیرمومنان علیه السلام رسول خدا صلی الله علیه و آله را به عنوان طبیب انسان ها این طور معرفی می کند: طبیب دوّار بطبه و طبیب واقعی کسی است که به سراغ بیماران برود و در پی معالجه آنان باشد، بدین گونه که هم علت بیماری و هم چگونگی پیشگیری از آن تا قبل از ابتلا و هم درمان بعد از ابتلا را به مردم بگوید، نه این که منتظر بنشیند تا هر کس بیمار شد او را درمان کند.