شورشگری

شورشگری (انگلیسی: Insurgency) طغیان علیه قدرت حاکم است (مثلاً شورش علیه قدرت حاکم که توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است) زمانی که افراد در یک شورش شرکت می کنند به عنوان متخاصم شناخته نمی شوند. شورش می تواند جنگ با نیروهای ضد شورش باشد و همچنین ممکن است که با اقدامات حفاظت از جمعیت مورد مخالف قرار گیرد و انواع مختلف اقدامات سیاسی و اقتصادی با هدف تضعیف ادعاهای شورشیان توسط رژیم حاکم باشد. ماهیت شورشگری یک مفهوم مبهم است.
جنگ چریکی
فهرست انقلاب ها و شورش ها
همه تمردها شورش نیستند. موارد متعددی از شورش های غیر خشونت آمیز، با استفاده از ایستادگی مدنی مانند انقلاب مردمی فیلیپین در دهه ۱۹۸۰ که رئیس جمهور مارکوس را از قدرت ساقط کرد و انقلاب ۲۰۱۱ مصر. جایی که شورش شکل مسلحانه به خود می گیرد، اگر دولت متجاوز در مقابل یک یا چند مقام عالیرتبه دولتی و نیروهای شورشی باشد به آن شورش اطلاق نمی شود. به عنوان مثال، در خلال جنگ های داخلی آمریکا، ایالات مؤتلفه آمریکا به عنوان یک کشور با رسمیت محدود شناخته نشد بلکه تنها به عنوان یک قدرت متخاصم شناخته شد؛ بنابراین، به کشتی های جنگی کنفدراسیون همان حقوقی داده شد که سایر کشتی های جنگی ایالات متحده در بنادر خارجی از آن برخوردار بودند.
وقتی استفاده از شورش برای توصیف غیرقانونی بودن جنبشی بکار گرفته می شود، به دلیل نبود مجوز در تطابق با قانون، استفاده از آن خنثی است. بهرحال، هنگامیکه شورش توسط یک دولت یا هر مرجع دیگر تحت تهدید مورد استفاده قرار می گیرد «شورش» اغلب دارای یک معنای ضمنی است که هدف شورش یک هدف نامشروع است در حالیکه آن هایی که قیام کرده اند با مقاماتی مواجه می شوند که خودشان نامشروع می باشند. در آثار نوشته شده سال های دهه شصت، نقدهای گسترده ای حول ایده ها و اقدامات دربارهٔ شورش شروع به شکل گیری نمود؛ آن ها هنوز هم در مطالعات اخیر رایج هستند.
گاهی اوقات ممکن است یک یا چند شورش همزمان (چند قطبی) در یک کشوری بوقوع بپیوندد. شورش عراق نمونه ای است که یک دولت رسمی در مقابل چندین گروه شورشی قرار گرفته است. دیگر شورش های تاریخی مانند جنگ داخلی روسیه، نمونه های چند قطبی هستند و نه جنبش های جدائی طلبی که نمونه های ساده ساختگی شورش برای هر دو طرف محسوب شود.