جان به لب رسیدن . [ ب ِ ل َ رَ / رِ دَ ] (مص مرکب ) کنایه از مشرف بر مرگ بودن . (بهار عجم ) :
پدر که جان عزیزش بلب رسید چه گفت
یکی نصیحت من گوش دار جان عزیز.
گر تشنگان بادیه را جان بلب رسد
تو خفته در کجاوه بخواب خوش اندری .
آوخ که بلب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم .
من نه آنم که سست بازآیم
ور ز سختی بلب رسد جانم .
جان بلب از ضعف نتواند رسید
ما بزور ناتوانی زنده ایم .
پدر که جان عزیزش بلب رسید چه گفت
یکی نصیحت من گوش دار جان عزیز.
سعدی .
گر تشنگان بادیه را جان بلب رسد
تو خفته در کجاوه بخواب خوش اندری .
سعدی .
آوخ که بلب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم .
سعدی .
من نه آنم که سست بازآیم
ور ز سختی بلب رسد جانم .
سعدی .
جان بلب از ضعف نتواند رسید
ما بزور ناتوانی زنده ایم .
ملاطاهر غنی (از بهار عجم ).