غبار نشستن

( مصدر ) فرود آمدن و فرا گرفتن غبار چیزی را .

غبار نشستن. [ غ ُ ن ِ ش َ ت َ ] ( مص مرکب ) فرود آمدن گرد :
بپشتش برزنم دستی چو دانم
که بنشستست بر رویش غباری.بر بدن نار ماند از سر تیغش نشان
بر رخ آبی نشست از تک اسبش غبار.که غبار زوال بر جمال کمال او ننشیند. ( سندبادنامه ص 2 ).
بر سر پا عذر نباشد قبول
تا ننشینی ننشیند غبار. || کنایه از سفید شدن مو و رسیدن پیری :
چو بر سر نشست از بزرگی غبار
دگر چشم عیش از جوانی مدار.- غبار بر دل نشستن ؛ رنجیدگی و کدورت در دل پدید آمدن :
از من غباربس که به دلها نشسته است
برروی عکس من دَرِ آیینه بسته است.