بدر کردن

بیرون کردن راندن .

بدرکردن. [ ب ِ دَ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) بیرون کردن. راندن. اخراج ساختن. ( از آنندراج ) : و بر زنان ْ عظیم مولع بودی چنانکه بدین سبب قابیل او را از میان بدرکرد. ( مجمل التواریخ و القصص ).
عجیب نیست گر از طین بدرکند گل و نسرین
همان که صورت آدم کندسلاله طین را.بباید هوس کردن از سر بدر
که دور هوس بازی آمد بسر.بدر کرد ناگه یکی مشتری
به خرمایی از دستم انگشتری. || بیرون آوردن :
بدرمی کنند آبگینه ز سنگ
کجا ماند آیینه در زیر زنگ.

صحرایی کِردِن