تس

( اسم ) ۱- باد بیصدایی که از مقعد خارج گردد. ۲- تف خدو خیو.

(تَ ) (اِ. ) تپانچه ، سیلی .

تس. [ ت ُ ] ( اِ ) پس باشد همانا بود. ( کذا ).. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 200 ) ( فرهنگ اسدی نخجوانی ). بادی را گویند. که از طرف اسفل بی صدا رها شود. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ).بادی که از مقعد بیصدا برآید. ( فرهنگ رشیدی ) گوز بیصدا مقابل ضراطه. ( آنندراج ) ( از غیاث اللغات ). ریح مذموم اسفل که بیصدا باشد. ( انجمن آرا ). بادی که از راه پایین بیصدا رها شود. ( ناظم الاطباء ) :
خواجه یکی غلامک رُس دارد
کز ناگوارد خانه چو تس دارد.
منجیک ( از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 200 ).
دستت به خیو تر کن و بر دست تسی ده
و آنگه به سر و ریش برادرش همی مال.دایم ز پی گنده تر از خویش رود
مانند تسی که از پس سنده بود.رسیده ست صیت تو تا اندلس
که بادا به ریش حسود تو تس.|| در عربی آب دهن انداختن به سوی کسی. ( فرهنگ جهانگیری ). آب دهن به جانب کسی انداختن را نیز گویند و بعضی به این معنی عربی میدانند. ( برهان ). تفی که به جانب کسی اندازند. ( ناظم الاطباء ).

---

تس. [ ت َ ] ( اِ ) طپانچه و سیلی باشد. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). طپانچه باشد. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ) ( از فرهنگ رشیدی ) :
رخ اعدات از تس نکبت
همچو قیر و شبه سیاه آمد.اگر تو یادگیری یککی بس
وگر با دوکنی یارت بنی کس
و گر بی سه کنی بی یار گردی
و گر افزون کنی بر سر زنی تس.

= تپانچه
۱. بادی که بی صدا از مقعد خارج شود.
۲. تف، خیو.

/tos/ از اصوات است - باد گندیده ی شکم – چس & درختان تک پایه که گل و میوه ی آن ها موجب لقاح نوع ماده ی آن گردد

( تُس + ) مرغ مگس خوار