بورلسک

بورلسک، بورلاسک یا مضحکه نوعی سرگرمی تئاتری مضحک و طنزآمیز که معمولاً بر تقلید یا ادای کسی را درآوردن مبتنی است. این شیوه، گاهی شکل اغراق شدهٔ گروتِسک ، می باشد.
وودویل
بورلسک در قرن بیستم و در امریکا، با شکلی از نمایش واریته که جذابترین بخش آن استریپ تیز یا همان رقص برهنه (رقص توام با برهنگی تدریجی رقاصه) بود، همراه گشت.
کلمهٔ بورلسک در اصل یک کلمهٔ ایتالیایی الاصل است که به تدریج معنی اصطلاحی پیدا کرده و در مورد هنرپیشه ای که ادای مضحک یک موضوع جدی را درآورد، به کار رفته است. آن را معادل موزیک هال یا ورایتی هم دانسته اند. بورلسک اندک اندک در آمریکا معناهای جدید یافت: استریپ تیز و هنرپیشه هایی که شوخی های رکیک می کنند.
این نوع نمایش در دههٔ سی از میان رفت. فیلم روبن مامولیان، به اسم کف زدن (محصول ۱۹۲۹)، تصویر بسیار خوبی از روزهای پایانی رواج این نوع نمایش بدست می دهد. امّا در دههٔ شصت، شکل جدید این طرز نمایش، اوج موفقیت خویش را در فیلم هایی مثل: شبی که آن ها به کافهٔ مینسکی حمله کردند (محصول ۱۹۶۸) و جیپسی (محصول ۱۹۶۲) تجربه نمود.

بورْلِسْک (burlesque)
(یا: نمایش مضحکه؛ تقلید مسخره آمیز) صورتی از کمدی هزل آمیز در قرون ۱۷ و ۱۸ که نمایش یا ژانر نمایشی خاصی را هجو می کرد. مثلاً اپرای گدایان اثر جان گِی (۱۷۲۸)، بورلسکی از اپراهای قرن ۱۸ است و منتقد (۱۷۷۷) اثر ریچارد برینزلی شریدن، احساساتی گری در نمایش معاصر را هجو می کند. از میانۀ قرن ۱۹ به بعد، لفظ بورلسک در امریکا به آمیزه ای از سکس و کمدی دربردارندۀ برنامه های آکروبات، آواز و نمایش های خنده دار اطلاق می شد که مایکل بنت لیویت در ۱۸۶۶ مبدع آن بود. در دهۀ ۱۹۲۰، استریپ تیز نیز برای مقابله با محبوبیت روبه رشد سینما باب شد که معروف ترین رقاص آن جیپسی رُز لی بود. اجرای بورلسک به دفعات در امریکا ممنوع شد.