علیمرادخان زند

علیمراد خان زند فرزند الله مراد خان (قیطاس خان)، ششمین فرمانروای دودمان زند ایران بود. او از ربیع الاول ۱۱۹۶ تا ربیع الاول ۱۱۹۹ ه‍.ق. فرمانروا بود.
اطلاعاتی از نسخهٔ خطی منظومه ای تاریخی اثر میرزا عبدالله شهاب
وی خواهرزادهٔ زکی خان بود. علیمراد خان در آغاز بر اصفهان فرمان می راند و توانست بسیاری از رقیبان را کنار بزند و بر پایتخت زندیان یعنی شیراز دست یابد. او اصفهان را پایتخت کرد و صیدمراد خان زند را والی شیراز نمود. وی یگانه جانشین کریم خان بود که به مرگ طبیعی از قدرت کنار رفت. آقامحمد خان قاجار توان فرماندهی او را می ستود. با این حال او به روسیه پیشنهاد کرد سرزمین های آن سوی ارس را به آن دولت واگذارد و در برابر فرمانروایی او از سوی روسیه به رسمیت شناخته شود و پشتیبانی گردد.
او پس از رسیدن به قدرت در ۱۱۹۶ ه‍.ق. پری جهان خانم دختر بزرگ کریم خان زند را به همسری خود برگزید.
او میرزا عبدالله شهاب ترشیزی را بر آن داشت که تاریخ زندیان را به شیوهٔ شاهنامه بسراید. همچنین ابوالحسن مستوفی غفاری کتاب گلشن مراد را به دستور او به نثر مصنوع نوشت که شامل حوادث عصر نادر شاه و زندیه می باشد.

علیمرادخان زند ( -1199ق)
چهارمین پادشاه (حک: 1196-1199ق) سلسلۀ زندیه. خواهرزادۀ زکی خان زند بود و در زمان پادشاهی کریم خان زند در جنگ هایی برای سرکوب شورشیان شرکت داشت. پس از فوت کریم خان در 1193ق او با حمله و تصرف ارگ، ابوالفتح خان را به پادشاهی رساند و خود حاکم اصفهان شد. پس از کشته شدن زکی خان عازم شیراز شد و به ظاهر از ابوالفتح خان فرمانبرداری و شورش مجدد ذوالفقارخان افشار را سرکوب کرد. پس از چندی، با شکست دادن علینقی خان، حاکم جدید اصفهان، در آن شهر ماند. در 1195ق شیراز را تصرف کرد و پس از کشتن صادق خان به سلطنت رسید. در 1196ق به اصفهان بازگشت و آن جا را پایتخت خود کرد. برادر خود، جعفرخان، را به حکومت زنجان و سطانیّه فرستاد و خود برای فتح مازندران، به تهران رفت اما لشکر او شکست خورد. هنگامی که از حرکت جعفرخان به سمت اصفهان مطلع شد، به شتاب بدان جا رفت اما در مورچه‎ خورت، بیماری استسقا وفات یافت. وی مردی تندخو و بدبین و بهانه جو بود.
27010100