زیر اوردن

( زیر آوردن ) مرکوب و بر نشست خویش کردن اسبی یا استری یا پیلی و مانند آن را . سوار شدن مرکوبی را .

( زیر آوردن ) زیر آوردن. [ وَ دَ ] ( مص مرکب ) مرکوب و برنشست ِ خویش کردن اسبی یا استری یا پیلی و مانند آن را. سوار شدن مرکوبی را. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
برون تاخت گرشاسب چون نره شیر
یکی بور چوگانی آورد زیر.- به زیر اندرآوردن ؛ سوار شدن :
یکی زنده پیلی چو کوهی روان
به زیر اندرآورده بد پهلوان.- زیر اندرآوردن ؛ سوار شدن مرکوبی را :
به پیش اندر آمد زریر دلیر
سمند بزرگ اندرآورده زیر.زمانی بر اینسان همی بود دیر
پس آن بارگی اندرآورد زیر. || مغلوب کردن. زبون کردن. شکست دادن. مطیع کردن. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
بود رسم و آیین مرد دلیر
که آرد به آهستگی شیر زیر.بخندید شنگل بدو گفت خیز
چو زیر آوری خون ایشان بریز.زبون کردش اسفندیار دلیر
به کشتیش آورد سهراب زیر .بجنگ آن دشمن فرستادی تا مصاف کردی و مخالف را زیر آوری. ( راحةالصدور راوندی ).
- به زیر آوردن ؛ مغلوب ومطیع و پایمال کردن :
و گر مهر بر خسته شیر آورد
همان شیر او را به زیر آورد.- به زیر اندرآوردن ؛ مغلوب و زبون کردن :
شما ششهزارید و من یک دلیر
سر سرکشان اندرآرم به زیر.ز آهنش نیزه است وپولاد تیر
میان تنگ و پیل اندرآرد به زیر.- زیر اندرآوردن ؛ زبون و مطیع کردن :
نبیره منوچهر شاه دلیر
که گیتی به تیغ اندرآورد زیر.چو زد چنگ و گور اندرآورد زیر
بزد بانگ بر باره گرد دلیر.جدا هر یک اسبی چو غرنده شیر
به خم کمند اندرآرند زیر. || تسلیم کردن. مطیع و فرمانبردار کردن : فرمود که به قلعه کوزا شوند و کوتوال به زیر آورند . بحکم فرمان آنجا شدند و کوتوال به زیر آمده قلعه به ایشان سپرد. ( تاریخ طبرستان ). || پایین آوردن. ( از فرهنگ فارسی معین ). || متصرف شدن. پی سپر کردن. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
- به زیر اندرآوردن ؛ پی سپر کردن :
وز آن سوی قیصر بیامد ز روم