ناگهی

ناگاه ناگهان غفله : ناگهی باد صبا آید و این رونق و آب که تو می بینی ازین گلبن خوشبو برود. ( سعدی )

ناگهی. [ گ َ ] ( ق مرکب ) ناگاه. ناگهان. ناگه. دفعةً :
برآمد ز من ناله ای ناگهی
کز اندیشه پر گشتم از خود تهی.ناگهی بادی برآمد مشکبار از پیش و از پس
برقع صورت ز پیش روی جانان برگرفت.ناگهی باد صبا آید واین رونق و آب
که تو می بینی از این گلبن خوشبو برود.