چمن مصنوعی در واقع همان محصول پادری چمن مانندی که دارای ظاهر و ماهیت خشن تری است. با تغییر رنگ کاملاً شبیه به چمن های طبیعی lمی شود که دارای مزایای زیادی است. این چمن متراکم تر، مقاوم تر و نیازمند نگهداری بسیار کمتری است و مشکل رشد تخم چمن در زمین های غیر حاصلخیز را نیز حل کرده است. چمن مصنوعی در مناطقی به کار می رود که امکانات لازم برای رشد چمن های طبیعی فراهم نیست یا این که نگهداری آن به نحو مطلوب، غیرممکن یا مشکل باشد. این نوع کفپوش ها عمدتاً در استادیوم های ورزشی به کار می روند.
حذف و کاهش بسیاری از هزینه های مربوط به آماده سازی، کاشت و نگهداری زمین از جمله هزینه های بذر و کاشت، کود، آبیاری و سیستم آب رسانی، وجین و چمن زنی، سم و دفع آفات، ترمیم و اصلاح و تجدید کاشت. طبق بررسی های آماری به عمل آمده هزینه های نگهداری چمن مصنوعی با احتساب دوره عمر مفید ۱۰ ساله در حدود ۱۰٪ هزینه های چمن طبیعی است.
اساسی ترین مزیت استفاده از چمن مصنوعی در مقایسه با چمن طبیعی قابلیت استفاده دائمی و همیشگی از آن است. یک زمین ورزشی با چمن طبیعی در اکثر مناطق آب و هوائی تنها برای ۳۵۰ ساعت در سال قابلیت بازی دارد زیرا برای حفظ کیفیت چمن طبیعی احتیاج به نگهداری مداوم و استراحت و تنفس کامل پس از یک بازی دارد، چنانچه به ازای هر دو ساعت بازی چمن طبیعی نیازمند ۲۴ ساعت تنفس است. درحالیکه از یک زمین چمن مصنوعی می توان در سال تا ۴۰۰۰ ساعت به طور مفید استفاده کرد. در این ارتباط لازم است ذکر شود که زمین های چمن طبیعی در مواقع آبیاری و مدتی پس از آن و نیز در مواقع بارندگیهای شدید قابل بازی نمی باشند در حالیکه این محدودیت روی زمین های چمن مصنوعی وجود ندارد.
یکنواختی سطح زمین در تمامی ابعاد و سطوح زمین از جنبه های ظاهری و فیزیکی که این امر باعث می گردد تا خطاهای ناشی از عیوب زمین در حین بازی به صفر برسد. بر روی زمین های چمن مصنوعی بهترین کنترل بر توپ اعمال شده و حرکت متقابل بازیکن و توپ عالی و روان است. در چمن طبیعی رشد غده ای و متراکم و ایجاد توده ریشه باعث ناهمواری زمین و ایجاد اشکال در بازی و انحراف توپ می شود.
مقاومت زیاد در مقابل عوامل جوی و تنش های ناشی از حرکات فیزیکی بازیکنان که این امر باعث می گردد تا عمر مفید چمن مصنوعی نسبت به زمین های مشابه چمن طبیعی بسیار بیشتر باشد.
ویژگی دیگری که برای چمن مصنوعی حائز توجه می باشد که البته این ویژگی صرفاً برای کشورهای نظیر ایران که در نقاط خشک جغرافیائی قرار گرفته اند، به عنوان یک ویژگی تلقی می گردد، بحث کم آبی و عدم نیاز جدی این محصول به آب می باشد که این امر در یک نگاه کلان نگر در کشوری مثل ایران که واقعاً از دیدگاه منابع آبی در محدودیت جدی واقع می باشد، می تواند صرفه جوئی وسیع و هنگفتی را به وجود آورد.
از دیگر مصارف آن می توان برای پوشش های مناظر مصنوعی و زیباتر شدن طراحی های داخلی و خارجی نیز نام برد.
تحقیقاتی که اولین بار منجر به تولید چمن مصنوعی با اهداف ورزشی شد به سال ۱۹۶۰ در مرکز تحقیقاتی فلوریدا، کارولینای شمالی و آلاباما در آمریکا بازمی گردد. اولین زمین چمن مصنوعی آزمایشی در سال ۱۹۶۴ در مدرسه ای در ردآیلند مورد بهره برداری قرار گرفت، پس از المپیک مونترال موضوع استفاده از چمن مصنوعی به صورت گسترده ای مورد استقبال جوامع ورزشی و تولیدکنندگان تجهیزات ورزشی قرارگرفت و بدین ترتیب ایالات متحده آمریکا و بعد از آن کشورهای اروپایی پیشگام در پیدایش و رشد فن آوری چمن مصنوعی در جهان شدند. در این رابطه اولین چمن مصنوعی اروپا در سال ۱۹۸۲ تولید و در هلند نصب شد و اکنون بسیاری از ورزشگاه های دنیا شاهد انجام بازی های متنوع بر روی چمن مصنوعی هستند که تنها در قاره اروپا تا سال ۱۹۹۹ بیش از ۸۵ میلیون متر مربع از فضاهای ورزشی این قاره اعم از فوتبال، هاکی، تنیس، گلف و… زیر پوشش چمن مصنوعی… قرارگرفته اند.
در دهه ۱۹۶۰ بعد از ساخت استادیوم ورزشی بیسبال هوستون بود که عدم امکان رشد و بقاء چمن طبیعی در زمین چمن مصنوعی ساخته شده از نخ صد درصد نایلونی بود.
در دهه ۱۹۷۰، یک شرکت آلمانی به پیروی از شرکت آمریکا یی با تولید چمن مصنوعی ساخته شده از جنس پلی پروپیلن با مقاومتی کمتر از نایلون برای کاهش احتمال صدمات ناشی از خراشیدگی، اقدام نمود.
حذف و کاهش بسیاری از هزینه های مربوط به آماده سازی، کاشت و نگهداری زمین از جمله هزینه های بذر و کاشت، کود، آبیاری و سیستم آب رسانی، وجین و چمن زنی، سم و دفع آفات، ترمیم و اصلاح و تجدید کاشت. طبق بررسی های آماری به عمل آمده هزینه های نگهداری چمن مصنوعی با احتساب دوره عمر مفید ۱۰ ساله در حدود ۱۰٪ هزینه های چمن طبیعی است.
اساسی ترین مزیت استفاده از چمن مصنوعی در مقایسه با چمن طبیعی قابلیت استفاده دائمی و همیشگی از آن است. یک زمین ورزشی با چمن طبیعی در اکثر مناطق آب و هوائی تنها برای ۳۵۰ ساعت در سال قابلیت بازی دارد زیرا برای حفظ کیفیت چمن طبیعی احتیاج به نگهداری مداوم و استراحت و تنفس کامل پس از یک بازی دارد، چنانچه به ازای هر دو ساعت بازی چمن طبیعی نیازمند ۲۴ ساعت تنفس است. درحالیکه از یک زمین چمن مصنوعی می توان در سال تا ۴۰۰۰ ساعت به طور مفید استفاده کرد. در این ارتباط لازم است ذکر شود که زمین های چمن طبیعی در مواقع آبیاری و مدتی پس از آن و نیز در مواقع بارندگیهای شدید قابل بازی نمی باشند در حالیکه این محدودیت روی زمین های چمن مصنوعی وجود ندارد.
یکنواختی سطح زمین در تمامی ابعاد و سطوح زمین از جنبه های ظاهری و فیزیکی که این امر باعث می گردد تا خطاهای ناشی از عیوب زمین در حین بازی به صفر برسد. بر روی زمین های چمن مصنوعی بهترین کنترل بر توپ اعمال شده و حرکت متقابل بازیکن و توپ عالی و روان است. در چمن طبیعی رشد غده ای و متراکم و ایجاد توده ریشه باعث ناهمواری زمین و ایجاد اشکال در بازی و انحراف توپ می شود.
مقاومت زیاد در مقابل عوامل جوی و تنش های ناشی از حرکات فیزیکی بازیکنان که این امر باعث می گردد تا عمر مفید چمن مصنوعی نسبت به زمین های مشابه چمن طبیعی بسیار بیشتر باشد.
ویژگی دیگری که برای چمن مصنوعی حائز توجه می باشد که البته این ویژگی صرفاً برای کشورهای نظیر ایران که در نقاط خشک جغرافیائی قرار گرفته اند، به عنوان یک ویژگی تلقی می گردد، بحث کم آبی و عدم نیاز جدی این محصول به آب می باشد که این امر در یک نگاه کلان نگر در کشوری مثل ایران که واقعاً از دیدگاه منابع آبی در محدودیت جدی واقع می باشد، می تواند صرفه جوئی وسیع و هنگفتی را به وجود آورد.
از دیگر مصارف آن می توان برای پوشش های مناظر مصنوعی و زیباتر شدن طراحی های داخلی و خارجی نیز نام برد.
تحقیقاتی که اولین بار منجر به تولید چمن مصنوعی با اهداف ورزشی شد به سال ۱۹۶۰ در مرکز تحقیقاتی فلوریدا، کارولینای شمالی و آلاباما در آمریکا بازمی گردد. اولین زمین چمن مصنوعی آزمایشی در سال ۱۹۶۴ در مدرسه ای در ردآیلند مورد بهره برداری قرار گرفت، پس از المپیک مونترال موضوع استفاده از چمن مصنوعی به صورت گسترده ای مورد استقبال جوامع ورزشی و تولیدکنندگان تجهیزات ورزشی قرارگرفت و بدین ترتیب ایالات متحده آمریکا و بعد از آن کشورهای اروپایی پیشگام در پیدایش و رشد فن آوری چمن مصنوعی در جهان شدند. در این رابطه اولین چمن مصنوعی اروپا در سال ۱۹۸۲ تولید و در هلند نصب شد و اکنون بسیاری از ورزشگاه های دنیا شاهد انجام بازی های متنوع بر روی چمن مصنوعی هستند که تنها در قاره اروپا تا سال ۱۹۹۹ بیش از ۸۵ میلیون متر مربع از فضاهای ورزشی این قاره اعم از فوتبال، هاکی، تنیس، گلف و… زیر پوشش چمن مصنوعی… قرارگرفته اند.
در دهه ۱۹۶۰ بعد از ساخت استادیوم ورزشی بیسبال هوستون بود که عدم امکان رشد و بقاء چمن طبیعی در زمین چمن مصنوعی ساخته شده از نخ صد درصد نایلونی بود.
در دهه ۱۹۷۰، یک شرکت آلمانی به پیروی از شرکت آمریکا یی با تولید چمن مصنوعی ساخته شده از جنس پلی پروپیلن با مقاومتی کمتر از نایلون برای کاهش احتمال صدمات ناشی از خراشیدگی، اقدام نمود.
wiki: چمن مصنوعی