چله گاه

چلّه گاه در لغت به جایی گفته می شود که عرفا به آنجا رفته و 40 روز را در آنجا با آداب خاص خود به عبادت خدا و تعالی نفس مشغول میشود؛ کهاز جمله این آداب می توان به دوری از باقی مردم و عدم خوردن گوشت در این 40 روز اشاره نمود.
چلّه گاه در حقیقت یک مکان خاص نیست، هر مکانی که به دور از مردم باشد و عارف بتواند 40 روز را درآن به دور از مردم سر کند، میتواند چله گاه بشود.
از این رو است که در هر استان و منطقه ای از ایران میتوان روستا یا محلی را به نام چلّه گاه جست، چون در هر منطقه ای عارفانی بوده اند که زمانی نیاز به خلوت به دور از باقی خلق داشته و بعد از سال ها، به تبّرکت از حضور این عرفا در این مکان ها، مردم این محل ها را به عنوان مکانی زیارتی و سیاحتی انتخاب می کردند.