تصویرگرایی

تصویرگرایی یا ایماژیسم (به انگلیسی: Imagism) نهضتی آمریکایی-انگلیسی بود که در اوایل قرن بیستم رخ داد و طرفدار صراحت در تصویرسازی و زبانی روشن و تند در شعر بود.
تصویرگرایی به عنوان با نفوذترین حرکت در شعر انگلیسی از زمان فعالیت پیش رافائلی ها گزارش شده است. به عنوان یک سبک شاعرانه نقطهٔ شروع مدرنیسم در اوایل قرن بیستم شد و اولین جنبش ادبی مدرن سازمان یافته در زبان انگلیسی به حساب می آید. تصویرگرایی گاهی به عنوان 'توالی خلاق لحظات' در نظر گرفته می شود تا هرگونه دوره توسعه مداوم یا پایدار. رنه تاپین اظهار داشت "دقیق تر این است که تصویرگرایی را نه به عنوان یک دکترین و نه حتی به عنوان یک مکتب شاعرانه بلکه باید به عنوان انجمنی متشکل از چند شاعر دانست که برای یک زمان خاص بر سر تعداد کمی از اصول مهم به توافق رسیده اند.
برخلاف معاصران خود، شاعران گرجی، که عموماً به سنت احساس و برهان متکی بودند، تصویرگرایی احساس و برهانی را که مشخصهٔ اکثر اشعار رومانتیک و ویکتوریایی است کنار می گذارد. در مقابل، تصویرگرایی دعوتی بود برای بازگشت به ارزش هایی که جنبهٔ کلاسیک بالاتری داشتند. ارزش هایی مانند ارزش مانند صراحت در ارائه و اقتصاد زبانی، همچنین تمایلی به آزمایش با استفاده از قالب های شعری غیر سنتی. تصویرگرایی، استفاده از شعر آزاد است.
انتشارات تصویرگرا که بین سال های ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۷ ظهور یافتند هم در زمینه شعر و هم در دیگر زمینه ها روی کارهایی تکیه کردند که توسط اشخاص شناخته شدهٔ مدرنیست بوجود آمده بودند. گروه تصویرگرا در لندن تمرکز داشتند و دارای اعضایی از بریتانیای کبیر، ایرلند و ایالات متحده بود. می توان گفت به گونهٔ غیرمعمولی شماری از نویسندگان زن عمدهٔ شخصیت های تصویرگرا را تشکیل می دادند.

تصویرگرایی (ادبیات). تصویرگرایی (ادبیات)(Imagism)
(یا: ایماژیسم) نهضتی در شعر شاعران امریکایی و انگلیسی، که از ویژگی های اشعارشان زبان عینی و صنایع ادبی، موضوع های جدید، آزادی از قید وزن، و خودداری از به کارگیری مضامین رمانتیک یا رمزی است. تصویرگرایی جانشین مکتب نمادگرایی فرانسه شد. اصول اعتقادی آن را ازرا پاوند با توجه به آرای شاعرانی نظیر هیلدا دولیتِل (اچ. دی)، ریچارد آلدینْگتون، اف اس فلینْت، و دیدگاه های انتقادی تی ای هیوم، در ۱۹۱۳ عرضه داشت. تصویرگرایان اشعاری موجز، با صراحتی آشکار می سرودند که در آن ها یک تصویر بصری دقیق کلیت بیان شاعرانه را تشکیل می داد. پاوند در ۱۹۱۴ به ورتیسیسم گرایید و اِیمی لوئِل رهبری معنوی جنبش را عهده دار شد. از دیگر شاعران تصویرگرا جان گولد فلِچِر و هَریِت مونرو بودند. این جنبش بر اشعار کنراد اِیکن، ماریان مور، وَلِس استیوِنز، دی اچ لارِنس و تی اس الیوت تأثیر بخشید. چهار گلچین (تصویرگرایان، ۱۹۱۴، شاعران تصویرگرا، ۱۹۱۷، ۱۹۱۶، ۱۹۱۷)، و مجلات شعر (از ۱۹۱۲) و خودبین (از ۱۹۱۴)، به ترتیب در امریکا و انگلستان به نشر شعر تصویرگرایان پرداختند. اصول مکتب تصویرگرایی را که در مجلۀ شعر بیان شده، می توان به اختصار چنین برشمرد: استفاده از زبان گفتار و زبان تصویر، آزادی به کارگیری وزن های نو و گزینش مضامین گوناگون، آفرینش اشعار محکم، جدی و روشن، تمرکز به منزلۀ جوهر اصلی شعر، و برخورد مستقیم با اشیای عینی و ذهنی.

تصویرگرایی (عکاسی). تصویرگرایی (عکاسی)(Pictorialism)
جنبش عکاسی اواخر قرن ۱۹، که بر کیفیت زیبا شناسانۀ عکس تأکید داشت و می کوشید عکاسی را به منزلۀ یک هنر، نه یک فرآیند مکانیکی، تثبیت کند. تصویر عکاسی معمولاً هنگام ظهور دستکاری می شد تا تأثیر احساسی و فضایی آن تشدید شود. تصویرگرایی که از سبک های غالب نقاشی تقلید می کرد، کاستن از وضوح تصویر را از امپرسیونیسم، و گرایش به طرح های پرتوان و الگوهای انتزاعی را از آرنوُو و سمبولیسم برگرفت. روبر دماشی، ادوارد استایکن، آلفرد استیگلیتس و اَلوین کوبرن از نمایندگان این جنبش بودند.