زمین واره

زمین واره یا ژئوئید (به انگلیسی: Geoid) ژئوئید شکلی است که سطح اقیانوس به تنهایی تحت تاثیر جاذبه زمین و چرخش زمین قرارمی گیرد، اگر تاثیرات دیگری همچون بادها و جزر و مد وجود نداشته باشند. این سطح از طریق قاره ها گسترش می یابد (مانند کانال های باریک فرضی).
ژئودزی
کارل فریدریش گاوس اولین نفری بود که مدل ریاضی زمین را ارائه کرد سطح صاف با سطوحی بی قاعده که ارتباطی با سطح پوسته زمین نداشتند و با سطوحی که تحت تأثیر نیروی گرانش زمین بدست می آمدند با این وجود این نظریه تا ۲۰۰ سال در تاریخ ژئودزی و ژئوفیزیک مورد توجه بود. این سطوح در ده های اخیر با دقت بالایی تعریف شدند.
همه نقاط روی یک سطح ژئوئید دارای پتانسیل موثر (مجموع انرژی پتانسیل گرانشی و انرژی پتانسیل گریز از مرکز) هستند. نیروی گرانشی در همه جا عمود بر ژئوئید عمل می کند، به این معنی که خطوط انحراف عمود بر سطح و سطح آب به موازات ژئوئید هستند، اگر تنها در شرایط شتاب گرانشی و چرخشی قرار بگیرند. سطح ژئوئید در هر جایی که یک آنومالی گرانشی مثبت (انبساط جرمی) وجود دارد، بالاتر از مرجع بیضوی است و در هر جایی که آنومالی گرانشی منفی (کسری جرم) وجود دارد پایین تر از بیضوی مرجع است.
برخلاف مرجع بیضوی که شکل ایده آل ریاضی ای فرم زمین است، زمین واره دارای سطوح بی قاعده است ولی نسبت به سطح زمین صاف تر تعریف می گردد با وجود آنکه زمین دارای بخش هایی به ارتفاع ۸+ هزارمتر ارتفاع (کوه اورست) و ۱۱- هزار متر عمق (درازگودال ماریانا) است تنوع کلی ارتفاعی مدل زمین واره در مقایسه با مدل ریاضی دقیق بیضوی زمین، کمتر از ۲۰۰ متر (-۱۰۶ متر تا ۸۵ متر) است.