بامداد پگاه هنگام طلوع
علی الطلیعه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
علی الطلیعة. [ ع َ لَطْ طَ ع َ ] (ع ق مرکب ) بامداد. پگاه . هنگام طلوع . هنگام سر زدن آفتاب . || بر مثال طلایه . یزک دار. طلایه دار.
( علی الطلیعة ) علی الطلیعة. [ ع َ لَطْ طَ ع َ ] ( ع ق مرکب ) بامداد. پگاه. هنگام طلوع. هنگام سر زدن آفتاب. || بر مثال طلایه. یزک دار. طلایه دار.
کلمات دیگر: