دبریدمان

دِبریدمان (به فرانسوی: Debridement) به برش، برداشت یا حذف یک بخش از بافت مرده، عفونی شده یا صدمه دیده از بدن بیمار، به منظور تسریع روند جایگزینی یا ترمیم طبیعی در بافت سالم اطراف آن و بهبود در آن قسمت گفته می شود. دبریدمان می تواند به صورت جراحی(برش توسط تیغ)، توسط اتولیز(بکمک آنزیم) یا شیمیایی(با استفاده از دارو) انجام گیرد. دبریدمان در بدن نباید با دبریدمان در دندانپزشکی که به مفهوم حذف و از بین بردن پلاک و جرم رسوب شده در دهان و بین دندان و لثه است، اشتباه گرفته شود. در دبریدمان دندانپزشکی از دستگاه اولتراسونیک یا مسواک یا مواد شیمیایی مانند آب اکسیژنه برای حذف جرم استفاده می شود.
دبریدمان به چهار روش انجام می شود که بنا به نیاز دخالت پزشکی در مورد بیمار در نظر گرفته می شود.
در این روش به بدن اجازه داده می شود که توسط آنزیم های خود به هضم و نابودی بافت مرده و مرطوب نگه داشتن آن اقدام کند و به انحلال اِسکار و جای زخم بپردازد. این روش در زخم ها و جراحت های درجه۳ و درجه۴ مناسب است. از اشکالات دبریدمان اتولیز می توان به زمان طولانی در بهبود و خطر عفونی شدن اشاره نمود.
به تقلید از بدن و به وسیله آنزیم های شیمیایی می توان به درمان نکروز پرداخت. در زخم های با نکروز بزرگ مناسب است.

دِبریدْمان (debridement)
(یا: آخال زدایی) برداشتن بافت های مرده یا آلوده از محل زخم، به منظور جلوگیری از عفونت. همچنین، به برداشت پوست از محل پیوند در درمان سوختگی ها نیز اطلاق می شود. برای حصول اطمینان از خون رسانی کافی به پیوند، با تیغ جراحی آن قدر از بافت های مرده می تراشند که زخم به شدت خون ریزی کند. در ۱۹۹۵، در امریکا تحقیقاتی دربارۀ اجرای دبریدمان با اشعۀ لیزر صورت گرفت.