زهیر بن ابی سلمی

زهیر بن أبی سلمی. زهیر بن أبی سلمی فرزند ربیعة (... - ۱۳ ق. هـ _ ... - ۶۰۹ م).، نام کامل وی: ( زهیر بن أبی سُلمی ربیعة بن ریاح بن قرّة بن الحارث بن إلیاس بن نصر بن نزار، المزنی، من مضر ) .
این چند بیت از مطلعهٔ معلقهٔ مشهور « زهیر بن أبی سلمی» که به معلقهٔ (أَمِنْ أُمِّ أَوْفَی ) معروف است:
حکیم شعراء عرب در عصر جاهلیت . وی در بلاد «مزینة» در نزدیکی شهر مدینه تولد شده است، در منطقهٔ «الحاجر» از توابع نجد ساکن بوده است.
«زهیر» یکی از معروفترین شاعران عرب جاهلی است. وی از فحول شعرای عرب بلکه از متقدمین آنهاست، ویکی از مشهورترین شعراء (المُعَلقات السَبعَة) ینعی «اصحاب معلقات سبعه» است. و (اصحاب معلقات سبعه) هفت تن از شاعران روزگار جاهلیت عرب بودند که هر یک قصیده ای غراسرودند و برحسب رسم معمول آن دوران آن ها را از در کعبه بیاویختند که واردشوندگان آن ها را ببینند و مایه ٔ شهرت و افتخار آنان گردد، و همین قصاید است که در السنه ٔ اهل علم به (سبعه ٔ معلقه) و (معلقات سبعه) مشهور است.
«زهیر» در قبیلهٔ (بنی غطفان) دیده به جهان گشود، دو بار از این قوم ازدواج کرد، بار أول زنی به نام «أمّ أَوفی» که نامی وی در مطلع معلقه آمده است:

زُهَیر بن ابی سُلمی ( ـ ح ۶۲۷م)
مشهورترین شاعر و راوی عرب در عصر جاهلی. راوی شعر اوس بن حَجَر و طفُیل الغَنَوی بود. معلقۀ مشهور او در تجلیل از صلحی است که میان قبایل عَبس و ذُبیان برقرار شد. این قصیده همواره به سبب ساختار حساب شده و زبان پرصلابتش بهترین اثر زهیر شمرده شده است. مراثی وی نیز معروفیت دارد؛ به ویژه مرثیه ای در مرگ منان بن ابی حارثه، که به شیوۀ بدویان سروده شده و ترکیبی از قصیده سرایی و فخر است. قصایدی دیگر هم در ستایش اوس و نعمان بن منذر، پادشاه لَخمی، دارد. دیوان زهیر را ثعلب، به صورت جامع ، حفظ کرده است.