بهاءالله پایه گذار آیین بهایی است. او در سال ۱۱۹۶ در قریه نور در استان مازندران ایران به دنیا آمد. پدر او میرزا بزرگ و مادر او خدیجه خانم نام داشت. او از سران جنبش بابی بود و سپس آیین بهایی را در سال 1252 بنیان گذارد. خانواده او شامل سه همسر و فرزندان او هستند.
کاظم که در ایران از دنیا رفت.
صدیق که در سن ۳ یا ۴ سالگی از دنیا رفت.
علی محمد که در سال ۱۲۳۱ءء در سن ۷ سالگی در مازندران از دنیا رفت.
علی محمد که در بغداد متولد شد و همان جا در ۲ سالگی فوت کرد.
آسیه خانم در سال ۱۱۹۹ خورشیدی در قریه یالرود مازندران به دنیا آمد. پدر او میرزا اسماعیل وزیر، از ملاکان بود. بهاءالله او را نوّاب و ورقة العلیا خطاب کرد. او به واسطه زیبایی کم نظیر ظاهری، ثروت و تقوا برای ازدواج با بهاءالله انتخاب شد. هر دو خانواده از طریق نفوذ در دربار با هم مرتبط بودند و این امر شاید در شکل گیری این ازدواج مؤثر بوده است. آسیه در سن ۱۵ سالگی و در تاریخی بین ۲ تا ۳۰ مهر ۱۲۶۵ءء با بهاءالله ازدواج کرد. از این زوج هفت فرزند به دنیا آمد که تنها سه نفر آن ها تا بزرگسالی زنده ماندند. آسیه در سال ۱۲۶۵ءء در عکا از دنیا رفت و در کوه کرمل در نزدیک باب دفن شد. بهاءالله او را مونس خواند و فرزند او را به جانشینی برگزید. بهاییان فرزندان این زوج را به عنوان خانواده مقدس بهائی می شناسند. فرزندان آن ها عبارتند از: عباس افندی، بهیّه، میرزا مهدی و دیگران.
عباس که بیشتر با عنوان عبدالبهاء شناخته می شود، در سال ۱۲۲۳ءء به دنیا آمد و در سال ۱۳۰۰ءء از دنیا رفت. او بزرگترین فرزند آسیه و بهاءالله بود. پدر با القاب مختلفی نظیر سرّ الله، سرکار آقا، نمونه کامل و غصن اعظم او را خطاب می کرد. طبق وصیت بهاءالله، عبدالبهاء پس از مرگ پدر، مرکز عهد، جانشین و مفسر نوشته های بهاءالله است. طی مدتی که عبدالبهاء زمامدار آیین بهایی بود با آنکه تحت کنترل امپراتوری عثمانی قرار داشت، بسیاری از بهاییان به دیدار او می آمدند و او در ارتباط دائم با بهاییان دنیا بود. پس ازاینکه انقلاب موسوم به جوانان ترک در سال ۱۲۸۷ باعث آزادی زندانیان سیاسی در بند امپراتور عثمانی شد، عبدالبهاء نیز در سال ۱۲۹۰ءء آزاد شد و سفر سه ساله ای را به مصر، اروپا و آمریکای شمالی به منظور تبلیغ پیام بهایی آغاز کرد. در ۷ اردیبهشت ۱۲۹۹ دولت بریتانیا نشان شوالیه را به عبدالبهاء به واسطه تلاشهای انسان دوستانه در جنگ جهانی دوم اعطا کرد. عبدالبهاء در ۷ آذر ۱۳۰۰ درگذشت و قبر او در یکی از اتاقهای مقبره باب قرار دارد.
بهیّه خانم در سال ۱۲۲۵ در تهران به دنیا آمد و بزرگترین دختر بهاءالله و آسیه خانم بود. او ملقب به ورقه علیا بود. او به خصوص بسیار نزد پدرش عزیز بود و در آیین بهایی به عنوان یکی از بزرگترین زنان تاریخ به شمار می رود. او در سالهاای متمادی دعوای داخلی بین خانواده بهاء الله، که منجر به طرد بسیاری از آنان شد، به مرکز عهد وفادار ماند و از آنان پشتیبانی کرد. وی در زمان غیبت عبدالبهاء (بین سالهای ۱۲۸۹ تا ۱۲۹۲) و شوقی افندی (بین سالهای ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۳) از مرکز جهانی بهاییت در حیفا، به سمت رهبر اجرایی آیین بهایی در نظر گرفته می شد. به طور خاص شوقی افندی در دوران بسیار سخت پس از مرگ عبدالبهاء بسیار از حمایت او سود جست. او در ۲۴ تیر ۱۳۱۱ درگذشت و در باغهای بهایی کوه کرمل دفن شد. بنای یادبود ورقه علیا به خاطر او در مرکز جهانی بهایی ساخته شد.
کاظم که در ایران از دنیا رفت.
صدیق که در سن ۳ یا ۴ سالگی از دنیا رفت.
علی محمد که در سال ۱۲۳۱ءء در سن ۷ سالگی در مازندران از دنیا رفت.
علی محمد که در بغداد متولد شد و همان جا در ۲ سالگی فوت کرد.
آسیه خانم در سال ۱۱۹۹ خورشیدی در قریه یالرود مازندران به دنیا آمد. پدر او میرزا اسماعیل وزیر، از ملاکان بود. بهاءالله او را نوّاب و ورقة العلیا خطاب کرد. او به واسطه زیبایی کم نظیر ظاهری، ثروت و تقوا برای ازدواج با بهاءالله انتخاب شد. هر دو خانواده از طریق نفوذ در دربار با هم مرتبط بودند و این امر شاید در شکل گیری این ازدواج مؤثر بوده است. آسیه در سن ۱۵ سالگی و در تاریخی بین ۲ تا ۳۰ مهر ۱۲۶۵ءء با بهاءالله ازدواج کرد. از این زوج هفت فرزند به دنیا آمد که تنها سه نفر آن ها تا بزرگسالی زنده ماندند. آسیه در سال ۱۲۶۵ءء در عکا از دنیا رفت و در کوه کرمل در نزدیک باب دفن شد. بهاءالله او را مونس خواند و فرزند او را به جانشینی برگزید. بهاییان فرزندان این زوج را به عنوان خانواده مقدس بهائی می شناسند. فرزندان آن ها عبارتند از: عباس افندی، بهیّه، میرزا مهدی و دیگران.
عباس که بیشتر با عنوان عبدالبهاء شناخته می شود، در سال ۱۲۲۳ءء به دنیا آمد و در سال ۱۳۰۰ءء از دنیا رفت. او بزرگترین فرزند آسیه و بهاءالله بود. پدر با القاب مختلفی نظیر سرّ الله، سرکار آقا، نمونه کامل و غصن اعظم او را خطاب می کرد. طبق وصیت بهاءالله، عبدالبهاء پس از مرگ پدر، مرکز عهد، جانشین و مفسر نوشته های بهاءالله است. طی مدتی که عبدالبهاء زمامدار آیین بهایی بود با آنکه تحت کنترل امپراتوری عثمانی قرار داشت، بسیاری از بهاییان به دیدار او می آمدند و او در ارتباط دائم با بهاییان دنیا بود. پس ازاینکه انقلاب موسوم به جوانان ترک در سال ۱۲۸۷ باعث آزادی زندانیان سیاسی در بند امپراتور عثمانی شد، عبدالبهاء نیز در سال ۱۲۹۰ءء آزاد شد و سفر سه ساله ای را به مصر، اروپا و آمریکای شمالی به منظور تبلیغ پیام بهایی آغاز کرد. در ۷ اردیبهشت ۱۲۹۹ دولت بریتانیا نشان شوالیه را به عبدالبهاء به واسطه تلاشهای انسان دوستانه در جنگ جهانی دوم اعطا کرد. عبدالبهاء در ۷ آذر ۱۳۰۰ درگذشت و قبر او در یکی از اتاقهای مقبره باب قرار دارد.
بهیّه خانم در سال ۱۲۲۵ در تهران به دنیا آمد و بزرگترین دختر بهاءالله و آسیه خانم بود. او ملقب به ورقه علیا بود. او به خصوص بسیار نزد پدرش عزیز بود و در آیین بهایی به عنوان یکی از بزرگترین زنان تاریخ به شمار می رود. او در سالهاای متمادی دعوای داخلی بین خانواده بهاء الله، که منجر به طرد بسیاری از آنان شد، به مرکز عهد وفادار ماند و از آنان پشتیبانی کرد. وی در زمان غیبت عبدالبهاء (بین سالهای ۱۲۸۹ تا ۱۲۹۲) و شوقی افندی (بین سالهای ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۳) از مرکز جهانی بهاییت در حیفا، به سمت رهبر اجرایی آیین بهایی در نظر گرفته می شد. به طور خاص شوقی افندی در دوران بسیار سخت پس از مرگ عبدالبهاء بسیار از حمایت او سود جست. او در ۲۴ تیر ۱۳۱۱ درگذشت و در باغهای بهایی کوه کرمل دفن شد. بنای یادبود ورقه علیا به خاطر او در مرکز جهانی بهایی ساخته شد.
wiki: خانواده بهاءالله