پادشاهی اسکاتلند

پادشاهی اسکاتلند (گیلیک اسکاتلندی:Rìoghachd na h-Alba؛ اسکاتس:Kinrick o Scotland) کشوری مستقل در اروپای شمالی بود که براساس داستان های سنتی در ۸۴۳ میلادی تأسیس شد و تا ۱۷۰۷، که در اتحاد با انگلستان پادشاهی بریتانیای کبیر را تشکیل داد، به حیات خود ادامه داد.پرچم اتحادیه اسکاتلندی ها که از سال ۱۶۰۶ تا ۱۷۰۷ میلادی به طور غیر رسمی مورد استفاده قرار می گرفت.   نشان سلطنتی اسکاتلند
قلمرو این کشور در طول تاریخ آن، دچار تغییر و تحولات زیادی شد. اسکاتلند همواره در تهاجم انگلیس بود اما در زمان رابرت اول با پیروزی بر انگلیسی ها توانست در سراسر قرون وسطی استقلال خود را حفظ کند.
در ۱۶۰۳، جیمز ششم اسکاتلند شاه انگلستان شد؛ در نتیجه، اسکاتلند و انگلستان به وسیلهٔ اتحاد شخصی با یکدیگر متحد شدند. در ۱۷۰۷، دو پادشاهی به یکدیگر پیوستند و بریتانیا را به وجود آوردند.
به دنبال این اتحاد، در ۱۴۷۲ میلادی جزایر شمالی متعلق به پادشاهی نروژ نیز به خاک اسکاتلند ضمیمه شد و به این ترتیب سرزمین اسکاتلند با قلمرو کنونی اش شکل گرفت. در اواخر قرن پانزدهم میلادی، قلمرو اسکاتلند شامل سرزمین اصلی اسکاتلند می شد که از شمال و غرب به اقیانوس اطلس، از شرق به دریای شمال و از جنوب غربی به دریای ایرلند و کانال شمال می رسید.