گوجوریو (به ژاپنی: 剛柔流)، به معنای "روش سخت و نرم" یکی از سبک های اصلی کاراته اوکیناوایی است که از ترکیب تکنیک های نرم و تکنیک های سخت ایجاد شده است.گوجوریو یکی از ۴ سبک به رسمیت شناخته شده در فدراسیون جهانی کاراته است (دیگر سبک ها عبارتند از: وادوریو، شیتوریو و شوتوکان) .
سِه یون چین (به کانجی:制引戦؛ به کاتاکانا: セイユンチン) به معنی حمله، چیرگی، تحت فشار گذاشتن و نیز کنترل و به جنگ کشیدن است. در این کاتا تکنیک های عدم تعادل، پرتاب و چنگ زدن نمایش داده می شود. شامل ضربات نزدیک، رفت و برگشت، بر زمین زدن و پرتاب است.
شی سوچین (به کانجی:四向戦؛ به کاتاکانا: シソーチン) به معنی "نابود کردن از چهار جهت" یا "درگیری در چهار جهت" است. شامل ضربات قدرتمند خطی (شوتی زوکی)، جابجایی های دایره ای و دفاع است. این کاتا، کاتای محبوب ای آته میاگی بوده است.
سان سِی رو (به کانجی:三十六手؛ به کاتاکانا: サンセイルー) به معنی "سی و شش دست" است. نحوه جابجایی در اطراف حریف را در نبردهای نزدیک یک چهارم بیان کرده و بر جلوگیری از تحرک حریف با استفاده از تکنیک کانزتسوگری تأکید دارد.
سِی پای (به کانجی:十八手؛ به کاتاکانا: セイパイ) به معنی "هجده دست" است. این کاتا شامل جابجایی های چهار جهت، حملات زاویه چهل و پنج درجه و تکنیک های نبرد نزدیک و دور است. سکیچی توگوچی متخصص این کاتا بوده است.
کورورونفا (به کانجی:久留頓破؛ به کاتاکانا: クルルンファー) به معنی "تحمل زیاد و حمله ناگهانی" است. تکنیک های آن بر پایه سبک چینی مانتیس در حال عبادت است. ایچی میازاتو متخصص این کاتا بوده است.
سِی سان (به کانجی:十三手؛ به کاتاکانا: セイサン) به معنی "سیزده دست" است. یکی از قدیمی ترین کاتاهاست که در سیستم ناهاته تمرین می شود. برخی از سیستم های دیگر این کاتا یا نسخه هایی با کمی تغییر را به کار می گیرند.
سوپارین پِی (به کانجی:壱百零八؛ به کاتاکانا: スーパーリンペイ) به معنی "صد و هشت دست" است. با نام پچورین هم شناخته می شود. در ابتدا سه مرحله برای ماهر شدن در آن وجود داشت (گو، چو و جو) که میاگی بعدها تنها بالاترین آن ها یعنی "جو" را باقی گذاشت. میتوکو یاگی، ماسانوبو شینجو و موریو هیگااونا در این کاتا خبره بودند.
هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک ها در کتاب بوبیشی (به چینی: wu bei ji) آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می کردند. گو (به ژاپنی: 剛) به معنی سخت یا سفت، به تکنیک های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو (به ژاپنی: 柔) به معنی نرم به تکنیک های دست باز و جابجایی های دایره ای اشاره دارد. گوجوریو تکنیک های جابه جایی های مستقیم را به همراه جابه جایی های دایره ای و نیز حملات سخت همچون ضربه های پا و مشت های دست از فاصله کم را با تکنیک های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش های خود استفاده می کند.
تأکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می پردازد. در آموزش های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف، افزایش قدرت و غیره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.
گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا (هیگااونا) (۱۸۵۳-۱۹۱۶) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بوده است برمی گردد. استاد هیگاشیونا شوری ته را از کودکی آغاز کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب (لوهان چوآن) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد.
سِه یون چین (به کانجی:制引戦؛ به کاتاکانا: セイユンチン) به معنی حمله، چیرگی، تحت فشار گذاشتن و نیز کنترل و به جنگ کشیدن است. در این کاتا تکنیک های عدم تعادل، پرتاب و چنگ زدن نمایش داده می شود. شامل ضربات نزدیک، رفت و برگشت، بر زمین زدن و پرتاب است.
شی سوچین (به کانجی:四向戦؛ به کاتاکانا: シソーチン) به معنی "نابود کردن از چهار جهت" یا "درگیری در چهار جهت" است. شامل ضربات قدرتمند خطی (شوتی زوکی)، جابجایی های دایره ای و دفاع است. این کاتا، کاتای محبوب ای آته میاگی بوده است.
سان سِی رو (به کانجی:三十六手؛ به کاتاکانا: サンセイルー) به معنی "سی و شش دست" است. نحوه جابجایی در اطراف حریف را در نبردهای نزدیک یک چهارم بیان کرده و بر جلوگیری از تحرک حریف با استفاده از تکنیک کانزتسوگری تأکید دارد.
سِی پای (به کانجی:十八手؛ به کاتاکانا: セイパイ) به معنی "هجده دست" است. این کاتا شامل جابجایی های چهار جهت، حملات زاویه چهل و پنج درجه و تکنیک های نبرد نزدیک و دور است. سکیچی توگوچی متخصص این کاتا بوده است.
کورورونفا (به کانجی:久留頓破؛ به کاتاکانا: クルルンファー) به معنی "تحمل زیاد و حمله ناگهانی" است. تکنیک های آن بر پایه سبک چینی مانتیس در حال عبادت است. ایچی میازاتو متخصص این کاتا بوده است.
سِی سان (به کانجی:十三手؛ به کاتاکانا: セイサン) به معنی "سیزده دست" است. یکی از قدیمی ترین کاتاهاست که در سیستم ناهاته تمرین می شود. برخی از سیستم های دیگر این کاتا یا نسخه هایی با کمی تغییر را به کار می گیرند.
سوپارین پِی (به کانجی:壱百零八؛ به کاتاکانا: スーパーリンペイ) به معنی "صد و هشت دست" است. با نام پچورین هم شناخته می شود. در ابتدا سه مرحله برای ماهر شدن در آن وجود داشت (گو، چو و جو) که میاگی بعدها تنها بالاترین آن ها یعنی "جو" را باقی گذاشت. میتوکو یاگی، ماسانوبو شینجو و موریو هیگااونا در این کاتا خبره بودند.
هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک ها در کتاب بوبیشی (به چینی: wu bei ji) آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می کردند. گو (به ژاپنی: 剛) به معنی سخت یا سفت، به تکنیک های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو (به ژاپنی: 柔) به معنی نرم به تکنیک های دست باز و جابجایی های دایره ای اشاره دارد. گوجوریو تکنیک های جابه جایی های مستقیم را به همراه جابه جایی های دایره ای و نیز حملات سخت همچون ضربه های پا و مشت های دست از فاصله کم را با تکنیک های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش های خود استفاده می کند.
تأکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می پردازد. در آموزش های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف، افزایش قدرت و غیره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.
گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا (هیگااونا) (۱۸۵۳-۱۹۱۶) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بوده است برمی گردد. استاد هیگاشیونا شوری ته را از کودکی آغاز کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب (لوهان چوآن) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد.
wiki: گوجوریو