داسو فالکن 50

جت سه موتوره شخصی فالکون 50 (به فرانسوی: Dassault Falcon 50) از ارتقای طرح داسو فالکن-۲۰ به وجود آمد. یکی از اهداف مهم ساخت فالکون ۵۰، توانایی پرواز در مسافت های طولانی همچون عبور از اقیانوس اطلس و پروازهای بین قاره ای بود. با وجود استفاده از فالکون ۲۰ به عنوان پایه و اساس طرح، رسیدن به برد ۶۰۰۰ کیلومتری متسلزم ایجاد تغییراتی در هواپیما بود. در طرح جدید از سه موتور توروبوفن Garrett TFE731 استفاده شده است. در حالیکه در فالکون ۲۰ از دو موتور جنرال الکتریک CF700 استفاده شده بود.
از ویژگیهای دیگر فالکون ۵۰ طراحی بالهایی با مقطع فرابحرانی است که در ساخت دومین پیش نمونه از آن استفاده شد. ضمن آنکه بدنه فالکون ۵۰ به همان دماغه و سطح مقطع فالکون ۲۰ و ۲۰۰ مجهز است. اولین پرواز فالکون ۵۰ در نوامبر ۱۹۷۶ و اولین پرواز دومین هواپیمای پیش نمونه با بالهای جدید در ۱۸ فوریه ۱۹۷۸ انجام شد. گواهینامه صلاحیت پروازی FAA نیز در ۷ مارس ۱۹۷۹ به آن اعطاء و در ژوئیه ۱۹۷۹ اولین فالکون ۵۰ به مشتری تحویل داده شد. در آوریل ۱۹۹۵ داسو اعلام کرد مدلی از فالکون ۵۰ با برد پروازی طولانی تر به میزان ۷۴۰ کیلومتر، ظرفیت سوخت بیشتر، کابین خلبان همراه با الکترونیک پروازی جدیدتر و استفاده از توربوفن های TFE73140 را در نظر گرفته است. این طرح فالکون 50EX نام گرفت. فالکون 50EX اولین پرواز خود را در ۱۰ آوریل ۱۹۹۶ انجام داد. گواهینامه های فرانسوی و آمریکایی نیز در نوامبر و دسامبر ۱۹۹۶ به آن اعطاء شد. اولین هواپیمای تولید شده در ژانویه همان سال و به شرکت خودروسازی فولکس واگن تحویل شد. به سفارش نیروی دریایی فرانسه نمونه ای برای این نیرو و با تغییراتی در رادار آن ساخته شد.