زبان فارسی در پاکستان

زبان فارسی در شبه قاره جنوب آسیا دست کم هشت تا نه سده پیشینه دارد. در پاکستان که هم در روزگار گسترش تمدن فارسی زبانان مسلمان در شبه قاره به وجود آمد تا سده سیزدهم هجری، زبان فارسی به مدت هفت سده دارای سوابق رسمی، علمی، ادبی، و اداری بوده است.
سرایندگان ایرانی در شبه قاره هند
فارسی و اردو
زبان فارسی در کشمیر
گویش دهواری
پس از ربع نخست سده یازدهم میلادی بیشتر نواحی که امروز به پاکستان موسوم است به دست سلطان محمود غزنوی (۹۹۸-۱۱۲۰ میلادی) فتح شد و به پادشاهی غزنین پیوست و شهر بزرگ لاهور کرسی استان های فتح شده گردید. خانواده های فارسی زبان از سرمزین های گوناگون پادشاهی غزنین مهاجرت کرده و وارد سرزمین پاکستان شده و در ناحیه های مختلف اقامت گزیدند.
این خانواده های فارسی زبان دست نوشته های فارسی همراه خود آوردند و بدین وسیله در برخی مراکز علمی و ادبی کتابخانه ها تأسیس شد و خوش نویسان فارسی زبان از دست نوشته های فارسی رونویسی کردند و با کوشش های آنها این دست نوشته ها از ناحیه ای به نواحی دیگر می رسید. مهاجران فارسی زبان برای آموزش زبان فارسی مدارسی را هم تأسیس کردند که شماری از آنها در سده های بعد از کانون های مهم تحصیل زبان فارسی گردید و بدین طریق زبان فارسی در این نواحی پیشرفت کرد.
تا پیش از دوران تیموریان زبان فارسی در شبه قاره هند، به عنوان زبان دادوستد فراگیر شده بود. پس از آنکه نوادگان تیمور لنگ، دودمان گورکانیان هند را ایجاد کردند زبان فارسی زبان رسمی این امپراتوری بزرگ شد. در سده های ۱۰ و ۱۱ میلادی، سربازان زیادی به ناحیه سند آمدند که به زبان های فارسی، ترکی، عربی و... سخن می گفتند. در طول سالیان دراز از آمیزش این زبان ها با هم و با زبان محلی مردم، زبان اردو فراگیر شد. اردو یک واژه ترکی به معنی لشکر است و بیان گر زبانی است که در میان سربازان رایج شد.