زبان سنگسری (ISO/DIS ۶۳۹–۳)، زبانی مخصوص و عضوی از گروه زبان های سمنانی شاخهٔ شمال غربی، غربی و زبان های ایرانی است که خود شاخه ای از زبان های هندوایرانی و آن نیز به نوبه خود شاخه ای از زبان های هندواروپایی است (در برخی منابع زبان سنگسری مستقلاً عضوی از شاخهٔ شمال غربی زبان های ایرانی قرار گرفته است). این زبان با زبان سمنانی، سرخه ای و لاسگردی نزدیکی و شباهت خاصی دارد.* همچنین زبان سنگسری در موارد عدیده مشابهت به خوارزمی قدیم دارد برای مثال در گاهنمای سنگسری «نو سال» همان است که در تقویم سغد قدیم به نام نوسرد و در تقویم خوارزم آن روزگار به نام «ناوسارجی» خوانده می شده است.*
صباغیان، ناصر، بررسی زبان سنگسری، آمل، شمال پایدار، فروردین۱۳۹۰
اعظمی سنگسری، چراغعلی (۱۳۷۱)، تاریخ سنگسر-مهدیشهر، مؤلف
تعدادی سنگسری، فاطمه (۱۳۸۱)، ادبیات عامیانهٔ سنگسر، سیب سبز، شابک ۹۶۴-۹۳۱۱۵-۵-۶
این زبان بیشتر توسط مردم شهر سنگسر و چند منطقه در اطراف آن استفاده می شود. همچنین شماری از گویشوران این زبان در شهرستان ساوه در استان مرکزی نیز، حضور دارند. تقریباً تعداد ۱۰۰٫۰۰۰ نفر در سراسر جهان به این زبان سخن می گویند.
رزم آرا در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران دربارهٔ زبان سنگسری می نویسد:
«زبان سنگسری مخلوط به تاتی و راجی است.»
صباغیان، ناصر، بررسی زبان سنگسری، آمل، شمال پایدار، فروردین۱۳۹۰
اعظمی سنگسری، چراغعلی (۱۳۷۱)، تاریخ سنگسر-مهدیشهر، مؤلف
تعدادی سنگسری، فاطمه (۱۳۸۱)، ادبیات عامیانهٔ سنگسر، سیب سبز، شابک ۹۶۴-۹۳۱۱۵-۵-۶
این زبان بیشتر توسط مردم شهر سنگسر و چند منطقه در اطراف آن استفاده می شود. همچنین شماری از گویشوران این زبان در شهرستان ساوه در استان مرکزی نیز، حضور دارند. تقریباً تعداد ۱۰۰٫۰۰۰ نفر در سراسر جهان به این زبان سخن می گویند.
رزم آرا در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران دربارهٔ زبان سنگسری می نویسد:
«زبان سنگسری مخلوط به تاتی و راجی است.»
wiki: زبان سنگسری