فروکوفتن

( مصدر ) ۱ - بر زمین فرو کردن : میخ هر کجا فرو کوبند ثابت و استوار ماند ۲ - زدن کوبیدن : کوس فرو کوفتن .

فروکوفتن. [ ف ُ ت َ] ( مص مرکب ) نواختن طبل و کوس و جز آن :
فروکوفت بر پیل رویینه خم
دمیدند شیپور با گاودم.کوسها فروکوفتند. ( تاریخ بیهقی ).
حسن تو هرجا که کوس عشق فروکوفت
بانگ برآمد که غارت دل و دین است. || زدن. کتک زدن : چندانکه ریش و گریبانش به دست جوان افتاد فرا خود کشید و بی محابا فروکوفت. ( گلستان ).
بدرکردی از بارگه حاجبش
فروکوفتندی به ناواجبش. || خرد کردن :
فروکوفتند آن بتان را به گرز
نه شان رنگ ماند و نه فر و نه برز. || فرودآوردن بر چیزی :
فروکوفت آن گرز برترک اوی
تو گویی که آن گرز بد مرگ اوی.

۱. کسی را بر زمین زدن.
۲. میخ یا چیز دیگر را کوبیدن و بر زمین فروکردن.
۳. [قدیمی] کوس و دهل را نواختن و به صدا درآوردن.