غیب دان

غیبدان. [ غ َ / غ ِ ] ( نف مرکب ) آنکه غیب و نهان را داند. عالم الغیب. ( آنندراج ). داننده غیب. رجوع به غَیب شود. || ( اِخ ) صفت خدای تعالی. خدا :
در این بام گردان و این بوم ساکن
ببین صنعت و حکمت غیبدان را.بر خاطر گشاده و روشن ضمیر تو
پوشیده نیست سری جز سر غیبدان.بار سپاس از ملک غیبدان پذیر
کین جاه و دولت از ملک غیبدان رسید.سکه قدرش چو بنوشت آسمان
ماه لوح غیبدان میخواندش.گر بزر گویمت مدح آنم که بت
بر خدای غیب دان خواهم گزید.مورچه را جای شود دست جم
سوی مگس وحی کند غیبدان.دری را که در غیب شد ناپدید
بجز غیب دان کس نداند کلید.غیبدان و لطیف وبیچونی
سرپوش و کریم و توابی.زورت ار پیش می رود با ما
با خداوند غیبدان نرود.دادار غیبدان و خداوند آسمان
خلاق بنده پرور و رزاق رهنما.

آن که از غیب آگاه است و غیب و نهان را می داند، دانندۀ غیب، عالم الغیب: زورت ار پیش می رود با ما / با خداوند غیب دان نرود (سعدی: ۷۸ ).