حذف گرایی

حذف گرایی نوعی از اعتقاد است که در رابطه با حریف های سیاسی یک شخص به وجود می آیند. به نقل از پروفسور فیلیس ی. برنارد از دانشگاه حقوق شهر اکلاهاما، «یک توده سرطانی در سیاست است که بایستی برای حفاظت پاکی ملت قطع یا بریده گردد، که یا به وسیله جدا شدن از عامه به شکل اعظم توسط سانسور شدن، یا توسط براندازی یکجا امکان پذیر می باشد.»
تجاوز جنگی در دارفور (۲۰۰۳–۲۰۱۰)
حملات انتحاری توسط تروریست های اسلامی
نسل کشی رواندان (۱۹۹۴)
تبرئه کردن نژادی و نسل کشی در طی جنگ های یوگسلاو (۱۹۹۱–۱۹۹۹)
نسل کشی کامبوج (۱۹۷۵–۱۹۷۹)
عملیات کندور در آمریکای لاتین (۱۹۷۳–۱۹۸۵)
رژه مرگ از اردوگاه آشویتس (۱۹۴۴–۱۹۴۵)
بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی (۱۹۴۵)
واژه حذف گرایی برای اولین بار توسط یک دانشمند سیاسی آمریکایی به نام دنیل گلدهیگن در کتاب وصیت های اعدامیان هیتلر چاپ ۱۹۹۶ ابداع و به کار گرفته شد، که در آن ادعا می کند نه تنها آلمانی های معمولی از هلوکاست مطلع بوده، بلکه از آن پشتیبانی نیز می کردند. هلوکاست که حذف گرایی یهود ستیزی منحصر بفرد و کینه جویانه آلمانی ها علت آن بوده و در کشورهای با اولویت نیز گسترش یافته بود.
گلدهیگن در کتاب بدتر از جنگ، نسل کشی، حذف گرایی و تجاوز مداوم به انسانیت، چاپ ۲۰۰۹، استدلال می کند که حذف گرایی ریشه ای است که علت آن کشتارهای دست جمعی مرتکب شده که در قرون ۲۰ و ۲۱ می باشد و شامل موارد زیر می باشد:
اردوگاه های انگلیسی برای شورش مائو مائو در کنیا (۱۹۵۲–۱۹۶۰) و در طی جنگهای بوئر (توضیح اضافه مترجم: جنگهایی که طی آن بریتانیا هلندی های مقیم آفریقای جنئبی (بوئرها) را شکست داد) (۱۸۸۰–۱۸۸۱، ۱۸۹۹–۱۹۰۲)