روبه بن عجاج

رُؤْبة بن عَجّاج (ح ۶۵ ـ۱۴۵ق)
شاعر عرب، از بزرگ ترین شاعران رَجَز سرا. در شهرها و کشورهای گوناگون زیست و در اواخر عمر در بصره ساکن شد. اغلب قصایدش را به نام خلفای بنی امیه و چند قصیده در ستایش سفاح و منصور، خلفای عباسی، سروده و بقیۀ اشعارش در تجلیل از قبیله و شخص خویش است. شعر رؤبه، آکنده از لغات غریب و نامأنوس عرب، در حیات و پس از وفاتش بر سر زبان ها بود و لغویون و نحویون در آثارشان از او به وفور نقل کرده اند. نام او در شعر شاعرانی چون منوچهری و ناصر خسرو آمده است. صحنه هایی که رؤبه از بیابان ترسیم می کند، از نظر زبان پرتوان و از لحاظ تخیل بسیار گیراست.

[ویکی فقه] رؤبة بن عَجّاج، راوی، لغوی و شاعر رجزسرای دورۀ اموی و اوایل دورۀ عباسی بود.
به نظر خلیل بن احمد، "رؤبة" از روبة به معنای بخشی از شب است و چون رؤبة بن عجّاج در نیمه شب به دنیا آمده است، او را بدین نام خوانده اند. کرنکوف رؤبة را معرّب روباه ذکر کرده است. (برای معانی دیگر رجوع کنید به ابوالجَحّاف، ابوالعَجّاج و ابومحمد از کنیه های رؤبة بوده است. در منابع قدیم، تاریخ ولادت او معلوم نیست، اما در منابع جدید، سال ۶۵ یا ۸۰ تاریخ تولد او ذکر شده است.
جزء برترین شاعران
رؤبة از قبیله بنی تمیم و از بادیه نشینان ساکن بصره بود و به زندگی بدوی خود مباهات می کرد. او شاعری مُخَضرَم و از مداحان بنی امیه و بنی عباس بود و از برترین شاعران رجزسرای دورۀ خود محسوب می شد. جُمَحی او را در طبقۀ نهم شاعران دورۀ اسلامی قرار داده است.پدرش، عَجّاج، نیز از رجزسرایان مشهور بود. با این که رؤبة خود را شاعرتر از پدرش می دانست، برخی اشعار پدرش را در بین اشعارش به کار می برد. یکی از پسران رؤبة، به نام عُقبَه، نیز شاعر بود، اما شعری از وی باقی نمانده است.
وثاقت روبه
رؤبة از پدرش و ابوهُریَرة دوسی یمنی و دغفل الناسب روایت شنید و به نظر ابن حبان، ثقه بود.
امرار معاش
...