فلاحت مظفری

فلاحت مظفری – به مفهوم امروزی – سرآغاز مجله نگاری در ایران است.
روزنامه نگاری در ایران
با توجه به تعریف مجله، در ۶۵ سال نخست عمر مطبوعات در ایران، نشریه ای در شکل مجله در این کشور منتشر نشده است. از کتابخانهٔ خلاصه الاخبار چاپی تاکنون نسخه ای به دست نیامده است. بدون احتساب این عنوان که از شکل و محتوایش بی خبریم و عنوان هایی که شاید بعدها به دست آیند، می توان نوشت در عهد محمدشاه قاجار و ناصرالدین شاه قاجار مجله – با تعریف ارائه شده – در ایران منتشر نشده است.
روزنامهٔ علمیهٔ دولت علیهٔ ایران، روزنامهٔ ملتی، روزنامهٔ نظامی، روزنامهٔ علمی، مریخ و چند نشریهٔ دیگر تا حدودی از نظر محتوا و ترتیب انتشار مجله اند، اما از نظر شکل مجله محسوب نمی شوند. مراد از شکل نیز فقط قطع نیست. روزنامهٔ اردوی همایون و ورقهٔ ماه مدرسهٔ دارالفنون تبریز تقریباً قطع رقعی دارند، اما مجله به حساب نمی آیند. نخستین نشریهٔ ادواری مجلد ایران که خصوصیات مجله را داشت سالنامهٔ ایران ۱۲۹۰ است که از نظر ترتیب انتشار مجله محسوب نمی شود.
در جمادی الاول ۱۳۱۸ ق. برابر با اوت ۱۹۰۰ م. در تهران از سوی ادارهٔ کل فلاحت مجله ای با قطع ۲۱۱×۱۶۶۵ با عنوان فلاحت مظفری منتشر شد. بر روی جلد شمارهٔ اول این مجله که نخستین نشریهٔ اختصاصی کشاورزی ایران است، آورده اند:

فَلاحت مظفری
نخستین نشریۀ کشاورزی ایران. در جمادی الاولی ۱۳۱۸ق، ادارۀ کل فلاحت ممالک محروسه در تهران آن را منتشر کرد. میرزا مهدی خان، رئیس ادارۀ کل فلاحت، صاحب امتیاز آن بود که با دستیاری داشر، مدیر آموزش مدرسۀ فلاحت، منتشر می شد. مجله ای ماهانه بود، ولی نامنظم چاپ می شد. شمارۀ نوزده این نشریه در کتابخانۀ مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران موجود است.