لامکان

۱- بدون جا بی مکان ۲- عالم الوهیت : محتاج بدانه زمین نیست مرغی که بشاخ لامکان رفت . ( عطار )
بیجای . بی مکان

لامکان. [ م َ ] ( ع ص مرکب ، اِ مرکب ) ( از: لا به معنی نه + مکان به معنی جای ) بی جای. بی مکان. بیرون جای. صقع باری تعالی. صقع واجب. ناکجاآباد :
ورای لامکانش آشیان است
چگویم هر چه گویم بیش از آن است.محتاج به دانه زمین نیست
مرغی که به شاخ لامکان رفت.لامکانی نی که در وهم آیدت
هر دمی در وی حیاتی زایدت.بل مکان و لامکان در حکم او
همچو در حکم بهشتی چارجو.صورتش بر خاک و جان در لامکان
لامکانی فوق وهم سالکان.حق قدم بر وی نهد از لامکان
آنگه او ساکن شود در کن فکان.میزند بر تن ز سوی لامکان
می نگنجد در فلک خورشید جان.لامکانی که در او نور خداست
ماضی و مستقبل و حالش کجاست.هر دو عالم گشته است اجزای تو
برتر از کون و مکان مأوای تو
لامکان اندرمکان کرده مکان
بی نشان گشته مقید در نشان.از فروغ آفتاب لامکان جولان تو
حلقه ذکری است گرم از ذره در هر روزنی.نباشد لامکان پرواز را با آسمان کاری
که هرکس گشت دریاکش ز ساغر دست بردارد.لامکان سیران خبر دارند از پرواز ما
شعله ما رقص در بیرون مجمر میکند.- لامکان بودن ؛ منزل معلوم و معین نداشتن.

۱. بی جا، بی مکان.
۲. (اسم ) (تصوف ) عالم غیب.