لیلی امیرارجمند

لیلی امیرارجمند یا لیلی جهان آرا (۱۳۱۷، تهران) از مدیران آموزشی ایران در دورهٔ حکومت پهلوی است. او از بنیانگذاران، عضو هیئت امناء و مدیر عامل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود.
رئیس کتابخانه دانشگاه ملی (۱۳۴۲–۱۳۳۹)،
استادیار کتابداری دانشگاه تهران،
رئیس کتابخانه شرکت ملی نفت،
عضو هیئت امنای بنیاد آرشام،
عضو هیئت مدیره و موزه علوم و فنون.
پدر لیلی عبدالله جهان آرا فرزند تقی، کارمند وزارت دارایی بود و هفت سال نیز، ریاست ضراب خانه را عهده دار بود. مادرش، ناهید شاهرخ، فرزند داراب، متولد بلژیک و کارمند بازنشسته موزه ایران باستان بود. یکی از خواهران لیلی، همسر رضا شیخ الاسلام، رئیس ساواک رشت بود و برادرش، مسعود جهان آرا (معروف به دکتر جهان آرا)، کرسی استادی دانشکده معماری دانشگاه ملی را برعهده داشت.
لیلی در مدرسه رازی تهران تهران، همکلاسی فرح دیبا بود. او لیسانس ادبیات زبان فرانسه را از دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد علوم کتابداری و اطلاع رسانی را از دانشگاه راتگرز گرفت.
همسر اول لیلی صاحب یک کارخانه جیر در جاده قدیم تهران – شهر ری بود و وضع مالی خوبی برخوردار بود. لیلی پس از جدایی از وی مدتی را به تنهایی زندگی کرد تا اینکه در سال ۱۳۴۵ با حسینعلی (شاهرخ) امیرارجمند (استاد دانشکده فیزیک دانشگاه تهران) ازدواج کرد و بعد از این ازدواج به لیلی امیرارجمند شهرت یافت. حسینعلی امیرارجمند در روزنامه اطلاعات به همراه برخی از دوستان خود به مقاله نویسی می پرداخت و ظاهراً از گرایش فکری چپ برخوردار بود.

لیلی امیرارجمند (۱۳۱۷) سیاست مدار ایرانی.
• «ما در کانون می کوشیدیم به همه اشخاصی که درآنجا کار می کردند فرصتی بدهیم که در رشته خودشان شکوفا بشوند. آنهایی هم که صاحب تفکر و ایدئولوژی سیاسی خاصی بودند، فکر می کنم به محض ورود به محیط کانون، آن را پشت سر می گذاشتند. در آن زمان کانون برای کسانی که در بیرون احساس محرومیت یا سرخوردگی داشتند، حکم نوعی بهشت داشت. من فکر نمی کنم هیچ کس حاضر باشد عمداً این بهشت را ازبین ببرد. هنوزهم فکر می کنم «کانونی ها» کانون را دوست داشتند. حتی دردوران تنش های پیش از انقلاب هم که چند تن از کارکنان درجه دوم کارگزینی یا راننده اتوبوس عکس العمل هایی نشان می دادند، از استعدادهای اصلی کانون هرگز جز احترام چیزی ندیدم.»