محمدعلی همایون کاتوزیان

محمد علی همایون کاتوزیان (متولد ۲۶ آبان ۱۳۲۱ (خورشیدی)، تهران) که در ایران وی را به نام همایون کاتوزیان و در خارج از ایران با کوته نوشت نام؛ هما کاتوزیان، نیز می شناسند، اقتصاددان، تاریخ نگار، کاوشگر علوم سیاسی و منتقد ادبی است. زمینهٔ تحقیق مورد علاقهٔ او مسائل مربوط به ایران است. تحصیلات رسمی دانشگاهی کاتوزیان در اقتصاد و جامعه شناسی است. او به طور همزمان مطالعاتش را در زمینهٔ تاریخ و ادبیات ایران تا سطح پیشرفته آکادمیک ادامه داده است و نتایج این مطالعات را می توان در تنوع آثار چاپ شده از او دید. تا کنون از او بیش از هفت کتاب در زمینه تاریخ و ادبیات ایران به زبان انگلیسی به چاپ رسیده است.
ویکی پدیای انگلیسی
سایت فروش آنلاین کتاب
مهرنامه، ماهنامه علوم انسانی، سردبیر: محمد قوچانی، شماره ۲، اردیبهشت ماه ۱۳۸۹، ضمیمه کتابنامه، صفحه: ۴۸
کاتوزیان در تهران به دنیا آمد و پس از فراغت از تحصیل در دبیرستان البرز و گذراندن یک سال در دانشگاه تهران، برای خواندن رشته اقتصاد به انگلستان رفت. او در سال ۱۹۶۷ لیسانس خود را از دانشگاه بیرمنگام دریافت کرد. در سال ۱۹۶۸ فوق لیسانس را از دانشگاه لندن و در سال ۱۹۸۴ دکترایش را از دانشگاه کنت در کانتربری گرفت. در سال های بین ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۶ در انگلستان، ایران، کانادا و ایالات متحده اقتصاد درس داد. او در حال حاضر Research Fellow (پژوهشگر پسا دکترا/دستیار آموزشی) در کالج سنت آنتونی، و عضو هیئت علمی مؤسسه شرق شناسی دانشگاه آکسفورد است.کاتوزیان یک پسر و یک دختر دارد که هر دو در آکسفورد زندگی می کنند.
نشریه فوق یکی از نشریات نمایه شده در ISI بوده که در حوزه مطالعات ایرانشناسی(تاریخ، اقتصاد، جامعه شناسی،ادبیات و .....) مقالاتی را منتشر کرده و توسط انتشارات روتلج و با حمایت انجمن بین المللی ایرانشناسی منتشر می گردد. نخستین شماره آن در سال ۱۹۶۷ منتشر شده و دکتر همایون کاتوزیان سردبیر آن می باشد.
افرادی همچون ژاله آموزگار، تورج دریایی، تورج اتابکی، علی میرسپاسی، عباس امانت، ویلم فلور و جمعی دیگر از ایرانشناسان ایرانی و اروپایی از دیگر اعضای هیئت تحریریه و شورای مشورتی فصلنامه فوق هستند.

محمدعلی همایون کاتوزیان ۱۳۲۱)اقتصاددان، تاریخ نگار، کاوشگر علوم سیاسی و منتقد ادبی ایرانی.
• «عمر مفید بعضی از ساختمان های تهران کوتاه باشد ولی پنجاه سال پیش این طور نبود. ساختمان های قرص و محکم ـ به ویژه در محلات اعیان نشین ـ کلنگی می شوند تا با تخریب آنها ساختمان هایی مطابق آخرین مد روز ساخته شود... این کوتاه مدت بودن جامعه است که کلنگی بود ساختمان ها را ممکن می سازد. مسئله خیلی گسترده تر از کلنگی کردن ساختمان ها توسط افراد و بساز و بفروش ها است. شما اگر به یک قرن گذشته توجه کنید، می بینید چه تخریب عظیمی از آثار تاریخی در تهران و شهرهای دیگر و حتی گاهی روستاها صورت گرفت، بی آنکه کسی سؤال کند و اجازه ای بخواهد. به عنوان نمونه در سال ۱۳۲۵ ساختمان بزرگ تکیه دولت را که قرص و محکم سر جایش بود با کلنگ ویران کردند.