مجتبی صدریا

مجتبیٰ صدریا (زادهٔ ۱۳۲۸، تهران)، نظریه پرداز اجتماعی-فرهنگی، فیلسوف اجتماعی و متخصص روابط بین الملل ایرانی است. او در روابط میان فرهنگی و مطالعات شرق آسیا ویژه کار می باشد و استاد روابط میان فرهنگی و مطالعات شرق آسیا در دانشگاه چؤو، توکیو بوده است. او همچنین استاد وابسته دانشگاه مانش استرالیا است.
صدریا استاد مؤسسه مطالعه تمدن های مسلمان در لندن است. او در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۷ عضو هیئت داوری جایزه معماری آقاخان بوده است.
در تاریخ یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۳ مقاله ای در روزنامه شرق با عنوان «چگونه کتاب دیگران را به نام خودمان جعل کنیم» منتشر شد. بر اساس تحلیلِ این مقاله، کتاب «نقدی مدرن بر مدرنیته: هانا آرنت و بستر فلسفی سیاست» که با نام مجتبی صدریا به عنوان نویسنده اثر، چاپ شده است؛ در حقیقت متعلق به نویسنده ای به نام جاشوا لوک یودر (زادهٔ ۱۹۸۳ میلادی) است. عنوان اصلی کتاب از این قرار است: «The Case of Human Plurality: Hannah Arendt’s Critique of Individualism in Enlightenment and Romantic Thinking". این کتاب در اصل پایان نامهٔ فوق لیسانس یودر در دپارتمان تاریخ دانشگاه لوئیزیانا است. این دانشجو بعدها پایان نامهٔ خود را در قالب کتابی با عنوان «قضیه تکثر بشری: نقد هانا آرنت بر فردگرایی در تفکر روشنگری و رمانتیک» توسط خانهٔ چاپ ونشر دکتر مولر منتشر کرده است.

مجتبی صدریا (۱۹۴۹) استاد دانشگاه و فیلسوف ایرانی و نظریه پرداز اجتماعی- فرهنگی.
• «کرامت انسانی یعنی کیفیتی که در خودت بسازی و ارزش خودت را بر پایهٔ آن کیفیت بشناسی.»• «چرا این قدر «حسرت مهاجرت» زیاد است؟ چرا این قدر جوانان می خواهند کشور را ترک کنند؟ چرا خیلی ها آرزوی داشتن پاسپورتی دیگر را دارند؟ ... زیرا به آن ها گفته ایم چیزی که دارید بد است، زیرا وقتی به یک روستا رفتیم، عزت انسانی افراد را در آنجا به جا نیاوردیم، زیرا احساس هم بستگی نکردیم، زیرا منِ شهری به ده رفتم و نگاه بالا به پایین به مردم آنجا داشتم، زیرا بدترین فحش ما شده است «دهاتی». بنابراین این ما هستیم که ضد فرهنگ را اشاعه داده ایم.»• «این واقعاً پرسش است که چرا «دهاتی» فحش می شود؟ به نظر می رسد، همان دیروز که شهری بودن امتیاز شد و دهاتی بودن فحش، امروز به خارج رفتن می شود امتیاز و در ایران ماندن می شود فحش. با این شرایط، می خواهید میراث فرهنگی را راه بیندازید؟! این یک شوخی است.»• «در این مملکت، دهاتی میراث من است. مهم نیست چند نسل من در شهر بوده اند، ما دهاتی هستیم. انباشت فرهنگی ای که یک دهاتی ایجاد می کند، آرام آرام ولی عمیق است. به همین دلیل، تفکر حفظ این انباشت را دارد و به راحتی آن را رها نمی کند، زیرا برایش ارزشمند است.»